έντυπες Ακολουθίες Αγίων

DPA-0213

Στέφανος τῆς ἀειπαρθένου ἤτοι Θεοτοκάριον νέον ποικίλον καὶ ὡραιότατον ὀκτώηχον. Περιέχον ἑξηκονταδύω κανόνας πρὸς τὴν ὑπεραγίαν Θεοτόκον. Μελουργηθέντας ὑπὸ εἰκοσιδύω ἱερῶν καὶ θεσπεσίων μελῳδῶν ἐκ τῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους χειρογράφων βίβλων, μετὰ σπουδῆς καὶ πόνων πολλῶν συναχθέν, καὶ μετ’ ἐπιμελείας διορθωθὲν ἐξεδόθη παρὰ Νικοδήμου μοναχοῦ τοῦ Ναξίου. Ἤδη δὲ τὸ δεύτερον μετ’ ἐπιστασίας πολλῆς ἐπιδιορθωθὲν κατὰ τὰ τυπογραφικὰ σφάλματα. Ὑπὸ δὲ τῆς Πατριαρχικῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπικριθέν. Ἐξεδόθη ὑπὸ Γ. Μουσαίου. Ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἐκ τῆς πατριαρχικῆς τοῦ γένους τυπογραφίας. 1849.

L. Petit, Bibliographie des acolouthies grecques, [Subsidia Hagiographica 16], Bruxelles 1926, 141, 5. Δ. Γκίνης – Β. Μέξας (+ 1937), Ἑλληνικὴ Βιβλιογραφία 1800-1863. Ἀναγραφὴ τῶν κατὰ τὴν χρονικὴν ταύτην περίοδον ὅπου δήποτε ἑλληνιστὶ ἐκδοθέντων βιβλίων καὶ ἐντύπων ἐν γένει, τ. Α΄-Γ΄, [Πραγματεῖαι τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, τ. 11], ἐν Ἀθήναις 1939-1957 ἀρ. 5053. Π. Νικολόπουλος, «Βιβλιογραφικὴ ἐπιστασία τῶν ἐκδόσεων Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου», Πρακτικὰ Συμποσίου «Νικοδήμου Ἁγιορείτου τοῦ Ναξίου Πνευματικὴ Μαρτυρία» (Νάξος 8-11 Ἰουλίου 1993), [Ἐπετηρὶς Ἑταιρείας Κυκλαδικῶν Μελετῶν Ις΄ (1996-2000)], Ἀθήνα 2000 385, 497-500. Δ. Στρατηγόπουλος, Έντυπες Ακολουθίες Αγίων - Συλλογή Ντόρης Παπαστράτου, Αθήνα 2007, 119-124.

Θεοτόκος

Κωνσταντινούπολη

1849

σ. 3 χ.ἀ.: <Περὶ τοῦ ὀνόματος τῆς Θεοτόκου>∙ σ. 1-4: Κανὼν τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Δοχεῖον τῆς φύσεως τῆς ἀχωρήτου. Ἀκρ.: Δέσποινα, νεῦσον πρὸς λιτὰς Θεοδώρου. Ἦχ. α΄. ᾨδὴν ἐπινίκιον. Ποιητής: Θεόδωρος Στουδίτης ∙ σ. 5-8: Κανὼν τῇ Κυριακῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Θρήνων ἀπαρχὰς δεῦρο, ψυχή. Ἀκρ.: Θρήνων ἐμῶν δέχοιο τὸν πρῶτον, κόρη. Ναί. Ἦχ. α΄. Σοῦ ἡ τροπαιοῦχος. Ποιητής: Ἀνδρέας Κρήτης∙ σ. 8-11: Κανὼν τῇ Δευτέρᾳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Χριστιανῶν καταφύγιον, πιπτόντων. Ἀκρ.: <Ἰωσήφ> (στὴ θ΄ ὠδή). Ἦχ. α΄. Χριστὸς γεννᾶται. Ποιητής: ἸωσὴφὙμνογράφος∙ σ. 12-15: Κανὼν τῇ Τρίτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Τὸ στόμα μου πλήρωσον, ἁγνή, θείας αἰνέσεως. Ἦχ. α΄. Σοῦ ἡ τροπαιοῦχος. Ποιητής: Ἰωάννης Μαυρόπους∙ σ. 15-18: Κανὼν τῇ Τετάρτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Πύλη τοῦ φωτὸς τοῦ νοητοῦ, τῆς μετανοίας μοι. Ἀκρ.: Πρώτη δέησις τῇ πανάγνῳ παρθένῳ. Φωτίου. Ἦχ. α΄. Σοῦ ἡ τροπαιοῦχος. Ποιητής: Φώτιος πατριάρχης∙ σ. 19-21: Κανὼν τῇ Πέμπτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: ᾨδὴν παρακλήσεως τῇ Θεοτόκῳ. Ἦχ. α΄. ᾨδὴν ἐπινίκιον. Ποιητής: Ἀνδρέας Κρήτης∙ σ. 22-25: Κανὼν τῇ Παρασκευῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Χαρᾶς αἰτία, χαρίτωσον τὸν νοῦν μου. Ἀκρ.: Ἰωάννης (στὰ τελευταῖα θεοτοκία). Ἦχ. α΄. Χριστὸς γεννᾶται. Ποιητής: Ἰωάννης Δαμασκηνός∙ σ. 25-29: Κανὼν τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Μορφωθεὶς ἐκ σοῦ τὸ καθ’ ἡμᾶς, ἥλιος ἀνέσπερος. Ἀκρ.: Μητροφάνης μέλπω σε, δέσποινα Θεοτόκε. Ἦχ. β΄. Ἐν βυθῷ κατέστρωσε ποτέ. Ποιητής: Μητροφάνης Σμύρνης∙ σ. 29-32: Κανὼν τῇ Κυριακῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ὑπὲρ πᾶσαν φύσιν λογικὴν τὸν ἐξαμαρτήσαντα. Ἦχ. β΄. Ἐν βυθῷ κατέστρωσε ποτέ. Ποιητής: Ἰωάννης Μαυρόπους∙ σ. 33-36: Κανὼν τῇ Δευτέρᾳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Θρήνου καιρὸς πάρεστιν, ὦ παναθλία ψυχή. Ἀκρ.: Θρηνῷδες ᾆσμα δεύτερον τῇ παρθένῳ. <Τοῦ Κρήτης>. Ἦχ. β΄. Δεῦτε, λαοί. Ποιητής: Ἀνδρέας Κρήτης∙ σ. 36-39: Κανὼν τῇ Τρίτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ἐγκωμίων σοι ἀειθαλὲς διάδημα νῦν. Ἀκρ.: <Ἐγκωμιάζει τὴν Θεοτόκον Θέκλα. Κλήμεντος (στὰ θεοτοκία)>. Ἦχ. β΄. Τῷ τὴν ἄβατον. Ποιητής: Θέκλα μοναχὴ / Κλήμης∙ σ. 39-42: Κανὼν τῇ Τετάρτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Δόξα τῇ σῇ κυοφορίᾳ, πανάμωμε. Ἀκρ.: Γεωργίου (στὰ τελευταῖα θεοτοκία). Ἦχ. β΄. Δεῦτε, λαοί. Ποιητής: Γεώργιος Νικομηδείας∙ σ. 43-46: Κανὼν τῇ Πέμπτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ἐν φωναῖς ᾀσμάτων ἱερῶν αἶνον χαριστήριον. Ἦχ. β΄. Ἐν βυθῷ κατέστρωσε ποτέ. Ποιητής: Θεόδωρος Στουδίτης∙ σ. 46-49: Κανὼν τῇ Παρασκευῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ἀμβροσίας κόσμῳ τὴν τρυφήν, χαῖρε ἡ πηγάσασα. Ἀκρ.: αβγ…χψω. Ἀθανασίου (στὰ τελευταῖα θεοτοκία). Ἦχ. β΄. Ἐν βυθῷ κατέστρωσε ποτέ. Ποιητής: Ἀθανάσιος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ὁ νέος∙ σ. 50-53: Κανὼν τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Τὸν βυθὸν ὡς τεκοῦσα τῆς ἀμετρήτου σοφίας. Ἀκρ.: Τῇ παρθένῳ μέλισμα ἐξᾴδω τρίτον. Μανουήλ. Ἦχ. γ΄. Ὁ τὰ ὕδατα πάλαι. Ποιητής: Μανουὴλ Κορίνθιος∙ σ. 53-56: Κανὼν τῇ Κυριακῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Θλίψεσι προσπαλαίειν ἐν βίῳ κάλλιστον. Ἀκρ.: Θρηνεῖν τὸ κέρδος τοῦ βίου καθ’ ἡμέραν. Ἦχ. γ΄. Χέρσον ἀβυσσοτόκον. Ποιητής: Ἀνδρέας Κρήτης∙ σ. 57-60: Κανὼν τῇ Δευτέρᾳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Τὸν ἐν σοὶ ἀπορρήτως, παρθενομῆτορ. Ἀκρ.: Τρίτη δέησις τῇ πανευκλεεῖ κόρῃ. Φωτίου. Ἦχ. γ΄. Ὁ τὰ ὕδατα πάλαι. Ποιητής: Φώτιος πατριάρχης∙ σ. 60-63: Κανὼν τῇ Τρίτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ὕψους ἀπολισθήσας βίου κρείττονος. Ἦχ. γ΄. Χέρσον ἀβυσσοτόκον. Ποιητής: Ἰωάννης Μαυρόπους∙ σ. 63-66: Κανὼν τῇ Τετάρτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Τὸν ὄντως ὑπέρθεον, κόρη πάναγνε. Ἀκρ.: Τρίτος, πάναγνε, ψαλμὸς ἐξ Ἀρσενίου. Ἦχ. γ΄. Χέρσον ἀβυσσοτόκον. Ποιητής: Ἀρσένιος μοναχός∙ σ. 67-70: Κανὼν τῇ Πέμπτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ἀρδευθῆναι πλουσίως δάκρυσι δίδου. Ἀκρ.: ᾌδω τρίτον σοι δακρύων γέμον μέλος. Ἦχ. γ΄. Ὁ τὰ ὕδατα πάλαι. Ποιητής: Θεόκτιστος μοναχὸς ὁ Στουδίτης∙ σ. 70-73: Κανὼν τῇ Παρασκευῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Χαῖρε θρόνε Κυρίου, χαῖρε παρθένε. Ἀκρ.: <Ἰωάννης Θ. (στὴν η΄ καὶ θ΄ ὠδή)>. Ἦχ. γ΄. Ὁ τὰ ὕδατα πάλαι. Ποιητής: Ἰωάννης Δαμασκηνός (λανθασμένη ἀπόδοση, ἀνάγν. Ἰωάννης Θ<ηκαρᾶς>)∙ σ. 73-76: Κανὼν τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Φωτί με τῶν πρεσβειῶν σου φώτισον, θεογεννήτρια. Ἀκρ.: Φωτὸς δοχεῖον, φώτισόν με φωτί σου. Ἀμήν. Ἦχ. δ΄. Θαλάσσης τὸ ἐρυθραῖον. Ποιητής: Θεόκτιστος μοναχὸς ὁ Στουδίτης∙ σ. 76-79: Κανὼν τῇ Κυριακῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ὑπέρφωτε λαμπὰς τοῦ ἡλίου τῆς δόξης. Ἦχ. δ΄. Τριστάτας κραταιούς. Ποιητής: Ἰωάννης Μαυρόπους∙ σ. 80-83: Κανὼν τῇ Δευτέρᾳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Κυρίως καὶ ἀληθῶς γεγέννηκας Θεὸν καὶ Κύριον. Ἀκρ.: Κανὼν τέταρτος παρθένῳ Μητροφάνους. Ἦχ. δ΄. Θαλάσσης τὸ ἐρυθραῖον. Ποιητής: Μητροφάνης Σμύρνης∙ σ. 83-86: Κανὼν τῇ Τρίτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Αἰσθήσεων, δέσποινα, διπλῆν πεντάδα. Ἀκρ.: Αἴνων ἀπαρχὰς εἰσάγω σοι, κυρίᾳ. Θεοφάνης. Ἦχ. δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου. Ποιητής: Θεοφάνης Νικαίας ὁ Γραπτός∙ σ. 87-90: Κανὼν τῇ Τετάρτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ἡ μόνη ἐν πειρασμοῖς καὶ θλίψεσιν ὑπερασπίζουσα. Ἀκρ.: Ἠλιοὺ παράκλησις τῇ Θεοτόκῳ. Ἦχ. δ΄. Θαλάσσης τὸ ἐρυθραῖον. Ποιητής: Ἠλιού Κρήτης ὁ ἔκδικος∙ σ. 90-93: Κανὼν τῇ Πέμπτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Τὸν νοῦν μου ὁδήγησον τῇ φωταυγεῖ μεσιτείᾳ σου. Ἦχ. δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου. Ποιητής: Μανουὴλ Κορίνθιος∙ σ. 93-96: Κανὼν τῇ Παρασκευῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Χαρὰν ἡ κυήσασα, χαῖρε, παρθένε θεόνυμφε. Ἦχ. δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου. Ποιητής: Θεόδωρος βασιλεὺς ὁ Λάσκαρις∙ σ. 96-99: Κανὼν τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Πνεύματος τοῦ ἀγίου ἑλκῦσαι χάριν αἰτῶ. Ἀκρ.: Πέμπτη δέησις τῇ Παναγία κόρῃ. Ἰγνατίου. Ἦχ. πλ. α΄. Ἵππον καὶ ἀναβάτην. Ποιητής: Ἰγνάτιος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως∙ σ. 100-103: Κανὼν τῇ Κυριακῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ψάλλειν ἀδιαλείπτως σοὶ χρεωστοῦμεν. Ἦχ. πλ. α΄. Ἵππον καὶ ἀναβάτην. Ποιητής: Ἀνδρέας Κρήτης∙ σ. 103-106: Κανὼν τῇ Δευτέρᾳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Γόνυ σοι κάμπτω, Δέσποινα, ὁ ταλαίπωρος. Ἦχ. πλ. α΄. Ἵππον καὶ ἀναβάτην. Ποιητής: Μᾶρκος ὁ Ἐφέσου καὶ Εὐγενικός∙ σ. 106-109: Κανὼν τῇ Τρίτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ὑπερευλογημένη, Μαρία πάναγνε. Ἀκρ.: Θεοφάνης (στὰ τελευταῖα θεοτοκία). Ἦχ. πλ. α΄. Ἵππον καὶ ἀναβάτην. Ποιητής: Θεοφάνης Νικαίας ὁ Γραπτός∙ σ. 110-113: Κανὼν τῇ Τετάρτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Πᾶσαί σε τῶν ἀγγέλων γεραίρουσι γενεαί. Ἀκρ.: Πέμπτος κανών σοι Μητροφάνους, παρθένε. Ἦχ. πλ. α΄. Ἵππον καὶ ἀναβάτην. Ποιητής: Μητροφάνης Σμύρνης∙ σ. 113-116: Κανὼν τῇ Πέμπτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ῥήματα ἐγκωμίων καὶ δέησιν προσευχῆς. Ἦχ. πλ. α΄. Ἵππον καὶ ἀναβάτην. Ποιητής: Ἰωάννης Μαυρόπους∙ σ. 116-119: Κανὼν τῇ Παρασκευῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Φωτοδόχε λαμπάς, τὴν ταπεινήν μου ψυχήν. Ἀκρ.: <Ἰωάννης Θ. (στὴν η΄ καὶ θ΄ ὠδή)>. Ἦχ. πλ. α΄. Τῷ σωτῆρι Θεῷ. Ποιητής: Ἰωάννης Δαμασκηνός (λανθασμένη ἀπόδοση, ἀνάγν. Ἰωάννης Θ<ηκαρᾶς>)∙ σ. 119-123: Κανὼν τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Τῆς ἐμῆς καρδίας τὴν πολλὴν ὀδύνην οἶδας. Ἀκρ.: Τὸν ἐκ ψυχῆς στόνον μοι, ἁγνή, προσδέχου. Ἦχ. πλ. β΄. Κύματι θαλάσσης. Ποιητής: Μανουὴλ Κορίνθιος∙ σ. 123-125: Κανὼν τῇ Κυριακῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ῥανίδος δίκην ὀλίγης αἱ πονηραὶ καὶ μικραί. Ἦχ. πλ. β΄. Ὡς ἐν ἠπείρῳ πεζεύσας. Ποιητής: Ἰωάννης Μαυρόπους∙ σ. 126-129: Κανὼν τῇ Δευτέρᾳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ἰωὴλ ὁ θαυμαστός, ὁ τοῦ Κυρίου μέγας προφήτης. Ἀκρ.: Ἴωμεν αὖθις τοῦ καλοῦ θρήνου χάριν. Ἦχ. πλ. β΄. Βοηθὸς καὶ σκεπαστής. Ποιητής: Ἀνδρέας Κρήτης∙ σ. 129-132: Κανὼν τῇ Τρίτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Τὴν ἀδιόδευτον πύλην, τὸ καθαρὸν τῆς ἁγνείας. Ἀκρ.: Θεοφάνης (στὰ τελευταῖα θεοτοκία). Ἦχ. πλ. β΄. Ὡς ἐν ἠπείρῳ πεζεύσας. Ποιητής: Θεοφάνης Νικαίας ὁ Γραπτός∙ σ. 132-135: Κανὼν τῇ Τετάρτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Βοηθὸς καὶ σκεπαστὴς καὶ λυτρωτής μου. Ἀκρ.: Νικολάου (στὰ τελευταῖα θεοτοκία). Ἦχ. πλ. β΄. Βοηθὸς καὶ σκεπαστής. Ποιητής: Νικόλαος Κατασκεπηνός∙ σ. 135-138: Κανὼν τῇ Πέμπτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Δέσποινα, θρῆνον προσδέχου ἐκ ῥυπαρᾶς καρδίας. Ἀκρ.: Δός μοι, παρθένε, δάκρυα μετανοίας. <Παύλῳ>. Ἦχ. πλ. β΄. Ὡς ἐν ἠπείρῳ πεζεύσας. Ποιητής: Παῦλος ἐπίσκοπος Ἀμορίου∙ σ. 138-141: Κανὼν τῇ Παρασκευῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Χάριτός σου, ἀγαθή, τὴν ταπεινήν μου πλῆσον. Ἀκρ.: <Ἰωάννης Θ. (στὴν η΄ καὶ θ΄ ὠδή)>. Ἦχ. πλ. β΄. Βοηθὸς καὶ σκεπαστής. Ποιητής: Ἰωάννης Δαμασκηνός (λανθασμένη ἀπόδοση, ἀνάγν. Ἰωάννης Θ<ηκαρᾶς>)σ. 142-145: Κανὼν τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Μῶμος ἐν σοὶ οὐκ ἔστι τῇ παναμώμῳ. Ἦχος βαρύς. Νεύσει σου πρὸς γεώδη. Ποιητής: Ἰωάννης Μαυρόπους∙ σ. 145-148: Κανὼν τῇ Κυριακῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Τρέμω τὴν καταδίκην τῆς ἀποφάσεως, κόρη. Ἀκρ.: Τὸν ἕβδομον θρῆνον δὲ πῶς παραδράμω; Ἦχος βαρύς. Νεύσει σου πρὸς γεώδη. Ποιητής: Ἀνδρέας Κρήτης∙ σ. 148-151: Κανὼν τῇ Δευτέρᾳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ὑποπεσόντα τῇ φθορᾷ παρακοῇ τὸν προπάτορα. Ἀκρ.: Κλήμεντος (στὰ τελευταῖα θεοτοκία). Ἦχος βαρύς. Τῷ ἐκτινάξαντι Θεῷ. Ποιητής: Κλήμης∙ σ. 151-154: Κανὼν τῇ Τρίτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Τάγματα τῶν ἀγγέλων ὡς ἀληθῶς καὶ κυρίως. Ἀκρ.: Τὴν παντάνασσαν εὐλογῶ νῦν ἑπτάκις. Ἦχος βαρύς. Νεύσει σου πρὸς γεώδη. Ποιητής: Μητροφάνης Σμύρνης∙ σ. 154-157: Κανὼν τῇ Τετάρτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Πρῶτον παθῶν νοσήσας ἐν τοῖς ὑψίστοις. Ἦχος βαρύς. Νεύσει σου πρὸς γεώδη. Ποιητής: Ἀνδρέας Κρήτης∙ σ. 157-160: Κανὼν τῇ Πέμπτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Κλίνῃ με ῥαθυμίας ἀνακείμενον, κόρη. Ἦχος βαρύς. Νεύσει σου πρὸς γεώδη. Ποιητής: Ἰωάννης Μαυρόπους∙ σ. 160-163: Κανὼν τῇ Παρασκευῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Θείῳ φωτί σου, ἀγαθή, αὔγασόν μου τὰς φρένας. Ἀκρ.: <Ἰωάννης Θ. (στὴν η΄ καὶ θ΄ ὠδή)>. Ἦχος βαρύς. Τῷ συνεργήσαντι Θεῷ. Ποιητής: Ἰωάννης Δαμασκηνὸς (λανθασμένη ἀπόδοση, ἀνάγν. Ἰωάννης Θ<ηκαρᾶς>)∙ σ. 163-167: Κανὼν τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Θείᾳ προνοίᾳ γεγονὼς εἰς ὕπαρξιν καὶ κατ’εἰκόνα. Ἀκρ.: Νικολάου (στὰ τελευταῖα θεοτοκία). Ἦχ. πλ. δ΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ. Ποιητής: Νικόλαος Κατασκεπηνός∙ σ. 167-170: Κανὼν τῇ Κυριακῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ἀπὸ χειλέων ῥυπαρῶν ἐφύμνιον δέχου. Ἀκρ.: Θεοφάνης (στὰ τελευταῖα θεοτοκία). Ἦχ. πλ. δ΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ. Ποιητής: Θεοφάνης Νικαίας ὁ Γραπτός∙ σ. 171-173: Κανὼν τῇ Δευτέρᾳ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Θρηνῴδη τὸν βίον, μῆτερ Θεοῦ, στενὸν καὶ πικρόν τε. Ἀκρ.: Θρῆνος βροτοῖς πέφυκεν ἐκ Θεοῦ χάρις. Ἦχ. πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας. Ποιητής: Ἀνδρέας Κρήτης∙ σ. 174-177: Κανὼν τῇ Τρίτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Ναμάτων πηγήν σε πρεσβευτικῶν γινώσκοντες. Ἀκρ.: Νῦν ὀκτάκις μέλπω σε, σὸς Μητροφάνης. Ἦχ. πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας. Ποιητής: Μητροφάνης Σμύρνης∙ σ. 177-180: Κανὼν τῇ Τετάρτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Τὴν σηπεδόνα τῆς ψυχῆς μου ξήρανον καὶ τῶν τραυμάτων. Ἀκρ.: Τῇ ὑπεράγνῳ προστρέχω καὶ Παρθένῳ. Ποιητής: Καλλίνικος Ἡρακλείας∙ σ. 181-184: Κανὼν τῇ Πέμπτῃ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Τῆς πρὸς ἐμέ σου συμπαθείας, ἄχραντε. Ἀκρ.: Τέλος με σῶσον τὸν ἀνάξιον, κόρη, Παῦλον. Ἦχ. πλ. δ΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ. Ποιητής: Παῦλος ἐπίσκοπος Ἀμορίου∙ σ. 184-187: Κανὼν τῇ Παρασκευῇ ἑσπέρας. Ἀρχ.: Τὸ στόμα μου πλήρωσον γλυκασμοῦ τοῦ θείου σου. Ἀκρ.: Ταύτῃ καὶ ἡ δέησις ὀγδόη πρέπει. Φωτίου. Ἦχ. πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας. Ποιητής: Φώτιος πατριάρχης∙ σ. 188-190: Κανὼν παρακλητικὸς εἰς τὴν ὑπεραγίαν Θεοτόκον ψαλλόμενος εἰς πᾶσαν θλίψιν. Ἀρχ.: Μυρίαις βαλλόμεθα συμφοραῖς, σφοδράς. Ἦχ. πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας. Ποιητής: Θεόδωρος ὁ Στουδίτης∙ σ. 190-193: Κανὼν ἕτερος παρακλητικὸς πρὸς τὴν ὑπεραγίαν Θεοτόκον εἰς πᾶσαν ἀσθένειαν. Ἀρχ.: Τὰ ἀσθενείας μου καὶ νόσους ἴασαι, θεογεννήτρια. Ἀκρ.: Τὰς ἀσθενείας ἰάτρευσόν μου, κόρη. Μοναχοῦ Ἰωάννου. Ἦχ. πλ. δ΄. Ἁρματηλάτην Φαραώ. Ποιητής: Ἰωάννης Μαυρόπους∙ σ. 193-196: Ἕτερος κανὼν εἰς τὴν ὑπεραγίαν Θεοτόκον μετὰ τὴν νόσον εὐχαριστήριος. Ἀρχ.: Ἡ πύλη τῆς θείας ἀνατολῆς, ἤνοιξάς μοι μοι πύλας. Ἦχ. πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας. Ποιητής: Ἰωάννης Μαυρόπους∙ σ. 196-200: Κανὼν ἰαμβικὸς εἰς τὴν ὑπεραγίαν Θεοτόκον. Ἀρχ.: Λόγοις σε, σεμνή, τὴν ὑπὲρ λόγον μόνην. Ἀκρ.: Λιτὴν δέχου, πάναγνε, τῶν σῶν προσφύγων. Ἦχ. α΄. Ἔσωσε λαόν. Ποιητής: Ἰωάννης Μαυρόπους∙ σ. 201-204: Κανὼν χαρμόσυνος εἰς τὴν ὑπεραγίαν Θεοτόκον ψαλλόμενος τῷ Σαββάτῳ τῆς Ἀκαθίστου. Ἀκρ.: Χαρᾶς δοχεῖον σοὶ πρέπει χαίρειν μόνῃ. Ἰωσήφ. Ἀρχ.: Χριστοῦ βίβλον ἔμψυχον ἐσφραγισμένην σε. Ἦχ. δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου. Ποιητής: ἸωσὴφὙμνογράφος∙ σ. 204-207: Ἕτερος κανὼν εὐχαριστήριος εἰς τὴν ὑπεραγίαν Θεοτόκον· ψαλλόμενος τῷ αὐτῷ Σαββάτῳ τῆς Ἀκαθίστου παρὰ ταῖς σεβασμίαις μοναῖς τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἀρχ.: ᾙρέτισας, ἄχραντε, λαὸν καὶ πόλιν βασίλειον οἰκεῖν. Ἀκρ.: Ἡ βασιλὶς τὰ σῷστρα σοὶ τῇ Παρθένῳ. Νικολάου (στὰ θεοτοκία).. Ἦχ. δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου. Ποιητής: <Νικόλαος>.

DPA-0193

Ἀκολουθία τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Θαλλελαίου, τοῦ ἰαματικοῦ καὶ ἀναργύρου. Ποιηθεῖσα παρὰ τοῦ ὁσιολογιωτάτου κ. κυρίου Νικοδήμου τοῦ Ναξίου, τῷ ᾳψηβ΄ ἔτει. Τανῦν πρῶτον τύποις ἐκδοθεῖσα, ἀδείᾳ μὲν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος. Φιλοτίμῳ δὲ δαπάνῃ Δημ. Διακοπούλου, δημοδιδασκάλου Κυθηρίου, καί τινων συνδρομιτῶν. Ἐν Μεσολογγίῳ, τύποις Γ. Γουργουρίνη.1878.

L. Petit, Bibliographie des acolouthies grecques, [Subsidia Hagiographica 16], Bruxelles 1926, 273, 1. Φ. Ἠλιοὺ - Πόπη Πολέμη, Ἑλληνικὴ Βιβλιογραφία 1864-1900. Συνοπτικὴ ἀναγραφή, τ. Α΄-Γ΄, Ἀθήνα 2006, 1878.17. Π. Νικολόπουλος, «Βιβλιογραφικὴ ἐπιστασία τῶν ἐκδόσεων Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου», Πρακτικὰ Συμποσίου «Νικοδήμου Ἁγιορείτου τοῦ Ναξίου Πνευματικὴ Μαρτυρία» (Νάξος 8-11 Ἰουλίου 1993), [Ἐπετηρὶς Ἑταιρείας Κυκλαδικῶν Μελετῶν Ις΄ (1996-2000)], Ἀθήνα 2000 441, 571-2. Δ. Στρατηγόπουλος, Έντυπες Ακολουθίες Αγίων - Συλλογή Ντόρης Παπαστράτου, Αθήνα 2007, 103.

Θαλλέλαιος μάρτυς

Μεσολόγγι

1878

σ. 7-30: Ἡ ἀκολουθία. Συντάκτης: Νικόδημος Ἁγιορείτης∙ σ. 17-27: Ὁ κανόνας τῆς Θεοτόκου. Ἀρχ.: Χαρὰν ἡ κυήσασα, χαῖρε, παρθένε θεόνυμφε. Ἦχ. δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου. Ποιητής: Θεόδωρος Λάσκαρις∙ σ. 17-28: Ὁ κανόνας τοῦ ἁγίου. Ἀρχ.: Χαρίτωσον, δέομαι, ἐν τῇ ἀνοίξει τοῦ στόματός μου. Ἀκρ.: Χριστοῦ ὁ μάρτυς, τόνδε αἶνον προσδέχου. Ἦχ. δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου∙ σ. 23-24: Τὸ συναξάριο. Ἀρχ.: Οὗτος ὁ ἅγιος Θαλλέλαιος ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους∙ σ. 31-38: Ὁ παρακλητικὸς κανόνας. Ἀρχ.: Βαφεῖσαν πορφύραν ἀθλητικοῖς αἵμασί σου. Ἀκρ.: Βρύεις ἔλαιον, Θαλλέλαιε, θαυμάτων. Γεωργίου (στὰ θεοτοκία). Ἦχ. πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας. Ποιητής: Γεώργιος <Νικομηδείας>.

DPA-0531

Ἀκολουθία καὶ Bίος τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Πελαγίας τῆς θαυματουργοῦ. Ψαλλομένη τὸν 8ην Ὀκτωβρίου. Ρανισθεῖσα ὑπὸ τοῦ αἰδεσιμωτάτου ἱερέως καὶ διδασκάλου ἐν Κάτω Ἀρχάναις Ἡρακλείου τῆς Κρήτης Ἰωάννου Θ. Δρακάκη. Νῦν δὲ ὑπὸ τοῦ ἐλαχίστου καὶ πνευματικοῦ πατρὸς Γεωργίου Α. Βουτέρη, ἱερέως καὶ ἐφημερίου τοῦ ναοῦ Ὁσίου Μελετίου. «Ἐγράφη ἐν Κάτω Ἀρχάναις τῆς Κρήτης 28)8)1910». Κήρυξον τὸν λόγον, ἐπιστήθι ἐγκαίρως, ἔλεγξον, ἐπιτίμησον, παρακάλεσον, ἐν πάσῃ μακροθυμίᾳ καὶ διδαχῇ. (Ἀπόστολος Παῦλος). Ἀρχὴν λαβοῦσα ἡ ἁμαρτία, φέρει τὸν ἄνθρωπον εἰς παντελῆ ἀπώλειαν. Ἀθῆναι 1927.

Δ. Στρατηγόπουλος, Έντυπες Ακολουθίες Αγίων - Συλλογή Ντόρης Παπαστράτου, Αθήνα 2007, 279.

Πελαγία οσία

Αθήνα

1927

σ. 2-26: Ἡ ἀκολουθία∙ σ. 12-19: Ὁ κανόνας. Ἀρχ.: Προθεῖσα ὡς πανδαισίαν σήμερον τὴν θείαν μνήμην. Ἀκρ.: <Πόθῳ γεραίρω τὴν σοφὴν Πελαγίαν. Γεωργίου (στὰ θεοτοκία)>. Ἦχ. δ΄. Θαλάσσης τὸ ἐρυθραῖον. Ποιητής: Γεώργιος <Νικομηδείας>∙ σ. 26-29: Ὁ Bίος. Ἀρχ.: Εἰς τὴν Ἀντιοχείαν ἦτο μιὰ γυνὴ περιφανὴς καὶ πλουσία∙ σ. 30-31: Τὰ ἐγκώμια. Ἀρχ.: Αἱ γενεαὶ πᾶσαι μακαρίζομέν σε, ὁσία Πελαγία. Ἀκρ.: αβγ … χψω.

DPA-0532

Ἀκολουθία ᾀσματικὴ τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Πελαγίας. Ψαλλομένη τῇ η΄ Ὀκτωμβρίου μετὰ τοῦ βίου καὶ τῆς πολιτείας αὐτῆς. Τιμᾶται δρ. 5 . Ἐκ τοῦ τυπογραφείου Ἐμμανουὴλ Σ. Πετράκη. Χανιὰ 1929.

Δ. Στρατηγόπουλος, Έντυπες Ακολουθίες Αγίων - Συλλογή Ντόρης Παπαστράτου, Αθήνα 2007, 279.

Πελαγία οσία

Χανιά

1929

σ. 1-16: Ἡ ἀκολουθία (βλ. ἔκδοση 1927)∙ σ. 8-14: Ὁ κανόνας (βλ. ἔκδοση 1927)∙ σ. 11-12: Τὸ συναξάριο. Ἀρχ.: Αὕτη ἡ ὁσία καὶ μήτηρ ἡμῶν Πελαγία κατήγετο ἐξ ἐθνικῶν, ἀλλ’ εὐπόρων γονέων.