έντυπες Ακολουθίες Αγίων

DPA-0211

Ἐγκόλπιον Λογικόν, τοὐτέστιν ὕμνοι εἰς τὴν πανύμνητον Θεοτόκον, καὶ εὐχαὶ διὰ στίχων διαφόρων μετρῶν τε καὶ μελῶν. Ποιηθέντες εἰς ὠφέλειαν καὶ χαρὰν τῶν μετ’ εὐλαβείας ἀναγινωσκόντων παρὰ τοῦ ταπεινοῦ Κωνσταντίνου Δαπόντε, τοῦ μετονομασθέντος Καισαρίου. Καὶ παρ’ αὐτοῦ πανευλαβῶς τε καὶ γονυπετῶς ἀφιερωθέντες τῇ παναχράντῳ καὶ ἀειπαρθένῳ μητρὶ τοῦ βασιλέως τῶν οὐρανῶν, καὶ βασιλίσσῃ τῶν ὅλων. Νῦν δὲ πρῶτον τύποις ἐκδοθέντες δαπάνῃ τοῦ ἐντιμοτάτου Χατζῆ Κὺρ Θεοδώρου, υἱοῦ Χατζῆ Κώστα Τουρναβιώτου. Ἐνετίῃσιν, ᾳψο΄. 1770. Παρὰ Ἀντωνίῳ τῷ Βόρτολι. Con licenza de’ superiori, e privilegio.

L. Petit, Bibliographie des acolouthies grecques, [Subsidia Hagiographica 16], Bruxelles 1926, 140, 3. É. Legrand, Bibliographie hellénique ou description raisonnée des ouvrages publiés par de grecs au dix-huitième siècle, t. I-II, Paris 1918, 1928, ἀρ. 718. Δ. Στρατηγόπουλος, Έντυπες Ακολουθίες Αγίων - Συλλογή Ντόρης Παπαστράτου, Αθήνα 2007, 112-116.

Θεοτόκος

Βενετία

1770

σ. 6-8: Στίχοι στὴν Παντάνασσα. (Μηνὶ Αὐγούστῳ ‚αψξζ΄). Ἀρχ.: Νερὸ, καὶ τὸ ἐδέχθηκε διὰ μεγάλο δῶρον∙ σ. 9-12: Ἀφιερωτικοὶ στίχοι, Τοῖς εὐγενεστάτοις καὶ εὐσεβεστάτοις ἐν Χριστῷ ἀδελφοῖς, Καισάριος εὐτελὴς εὖ πράττειν. Ἀρχ.: Τὸ μὲν ψωμὶ γνωρίζεται εἰς ἕνα πεινασμένον∙ σ. 1-251: Ἐγκόλπιον Λογικόν. Ἤγουν, Βιβλίον, περιέχον ὑμνολογίας εἰς τὴν Παναγίαν∙ σ. 1-5: Ὕμνος α΄. Ἀρχ.: Ἅγιε σύ, Λόγε Θεοῦ σοφία∙ σ. 5-7: Ὕμνος β΄. Πρὸς τό, Ἀπόστολοι ἐκ περάτων. Ἀρχ.: Οἱ ἄγγελοι νὰ λαλοῦσι μαζί σου, νὰ σ’ ἐπαινοῦσι∙ σ. 7-8: Ὕμνος γ΄. Πρὸς τό, Θεοτόκε ἡ ἐλπίς. Ἀρχ.: Δεῦτε πάντες οἱ λαοὶ ᾂσατε ἐν τῇ ζωῇ∙ σ. 8-9: Ὕμνος δ΄. Κατὰ ἀλφάβητον. Ἀρχ.: Ἄλφα, ἀρχὴ πάντων Θεός, πρώτως προσκυνουμένη∙ σ. 9-10: Ὕμνος ε΄. Ἀντιστρόφως. Ἀρχ.: Ὦ βασιλὶς τῶν οὐρανῶν, καὶ γῆς τῆς βασιλείας∙ σ. 10: Ὕμνος ς΄. <Κατ’ ἀλφάβητον>. Ἀρχ.: Ἀλλ’ αἰνεῖτε πάντες ταύτην, καθὸ σφόδρα αἰνετήν∙ σ. 11: Ὕμνος ζ΄. Ἄλφα ὢ. Ἀρχ.: Ἄναρχε ἀνάρχου τέκνον καὶ μονάρχου μόνε παῖ. Ἀκρ.: αβ … λμ (στοὺς πρώτους στίχους τῶν διστίχων), ωψ … ξν (στοὺς δεύτερους στίχους τῶν διστίχων)∙ σ. 11-12: Ὕμνος η΄. Ἀρχ.: Νῷ καὶ καρδίᾳ καὶ ψυχῇ καὶ γλώσσῃ σὲ δοξάζω. Ἀκρ.: νξ … ψω (στοὺς πρώτους στίχους τῶν διστίχων), μλ … βα (στοὺς δεύτερους στίχους τῶν διστίχων)∙ σ. 12-13: Ὕμνος θ΄. Ἡνωμένος εἰς τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Παναγίαν. Ἀρχ.: Ἄναρχε ἄναξ Θεέ μου, γονυπετῶς προσκυνῶ σε. Ἀκρ.: <αβγ …χψω>∙ σ. 13-15: Ὕμνος ι΄. Ἀρχ.: Τὸν ἄγγελον Κυρίου τώρα παρακαλῶ∙ σ. 15-16: Ὕμνος ια΄. Εἰς τὴν ἁγίαν βάτον. <Κατ’ ἀλφάβητον>. Ἀρχ.: Ἄφλεκτε βάτε πυρφόρε, ἡ τὸν Θεὸν συλλαβοῦσα∙ σ. 17-18: Ὕμνος ιβ΄ βασιλικός. <Κατ’ ἀλφάβητον>. Ἀρχ.: Ἀνυμνοῦμέν σε, παρθένε, τὴν βασίλισσαν ἡμῶν∙ σ. 18-19: Ὕμνος ιγ΄. <Κατ’ ἀλφάβητον>. Ἀρχ.: Ἄνθρωπος, ἀναμάρτητος, ἀληθινή, ἀρχαία∙ σ. 20-22: Ὕμνος ιδ΄. Πρὸς τὸ, Χρυσοπλοκώτατε πύργε. <Κατ’ ἀλφάβητον>. Ἀρχ.: Ἄγγελλοι νῦν οὐρανόθεν, ἄνθρωποι γῆθεν χαμόθεν∙ σ. 22-24: Ὕμνος ιε΄. Ἐκ τοῦ Δαβίδ. Ἀρχ.: Ἄγαθὸν τὸ σοὶ ἐξομολογεῖσθαι∙ σ. 24-26: Ὕμνος ις΄. Ἐκ τοῦ Δαβίδ, πρὸς τό, Ἔσωσε λαόν. Ἀρχ.: Μέγας Κύριος καὶ αἰνετὸς ἐν πᾶσι∙ σ. 26-28: Ὕμνος ιζ΄. Ἐκ τοῦ ᾌσματος τῶν ᾈσμάτων, πρὸς τό, Αἱ γενεαὶ αἱ πᾶσαι. Ἀρχ.: Ἰδοὺ τοῦ Σολομῶντος ἡ θαυμαστὴ ἡ κλίνη∙ σ. 28-30: Ὕμνος ιη΄. Ἐκ τοῦ Ἡσαΐου. Ἀρχ.: ᾌσω δὴ ᾆσμα τῇ ἠγαπημένῃ∙ σ. 30-31: Ὕμνος ιθ΄. Ἐκ τοῦ Ἱερεμίου. Ἀρχ.: Πρὸ τοῦ Θεὸς σὲ πλάσει καὶ σὲ κατασκευάσει∙ σ. 31-33: Ὕμνος κ΄. Ἐκ τοῦ Ἰεζεκιήλ. Ἀρχ.: Βίβλος, παρθένε, βεβουλλωμένη∙ σ. 33-36: Ὕμνος κα΄. Ἐκ τῶν Προφητῶν. Ἀρχ.: Κλίμακα ὁ Ἰακώβ, ὁ ἁπλοῦς ἐκεῖνος γέρων∙ σ. 36-38: Ὕμνος κβ΄. Ἐκ τῶν θεωρητικῶν καὶ ἐρωτικῶν εὐχῶν τοῦ Αὐγουστίνου. Ἀρχ.: Ἐπιγνοίην σε, Κυρία, δέσποινά μου παναγία∙ σ. 38-39: Ὕμνος κγ΄. Ἐκ τοῦ Δαμασκηνοῦ. Ἀρχ.: Χαῖρε, παρθένε Μαριὰμ ἡ κεχαριτωμένη∙ σ. 40-42: Ὕμνος κδ΄. Ἀρχ.: Ἀρχινῶ, παρθένε, πάλιν δι’ ἀγάπην σου πολλήν∙ σ. 42-43: Ὕμνος κε΄. Ἀρχ.: Μαρία κυριώνυμε, παρθένε μυριώνυμε∙ σ. 43-44: Ὕμνος κς΄. Ἀρχ.: Ἄγγελοι ἐπαινέσατε, ἀγγελικῶς αἰνέσατε∙ σ. 44-48: Ὕμνος κζ΄. Ἀρχ.: Ἂν ἐπιβλέψῃς τὰ ἔργατά μου∙ σ. 48-50: Ὕμνος κη΄. Ἀρχ.: Ἢ σιγᾶν, ἢ κρεῖττον τὶ τῆς σιγῆς λέγειν κυρία∙ σ. 50-51: Ὕμνος κθ΄. Ἀρχ.: Ὦ Μαριὰμ φωτιστική, πρᾶγμα καὶ ὄνομα γλυκύ∙ σ. 52-54: Ὕμνος λ΄. Ἀρχ.: Ὦ οὐρανοί, ὅπου κατοικημένη, εἶναι ἡ δοξασμένη∙ σ. 54-55: Ὕμνος λα΄. Ἀρχ.: Δὲν ἤθελ’ ἀποτολμήσω, δέσποινα, νὰ προσφωνήσω∙ σ. 55-58: Ὕμνος λβ΄. Ἀρχ.: Ὑμνῶ σε, Μαρία, μῆτερ παναγία∙ σ. 58-61: Ὕμνος λγ΄. Πρὸς τό, Ἀπόστολοι ἐκ περάτων. Ἀρχ.: Μαρία, τὸ ὄνομά σου τὸ ἔνδοξόν σου δοξάζω∙ σ. 61-64: Ὕμνος λδ΄. Ἀρχ.: Ἀληθῶς ἄξιόν ἐστιν ὑμνεῖν σε τὴν Μαρίαν∙ σ. 64-67: Ὕμνος λε΄. Ἀρχ.: Δοξάζω σε τὴν ἔνδοξον, προσκυνητὴν Μαρίαν∙ σ. 67-70: Ὕμνος λς΄. Ἀρχ.: Δοξάζω σε τὴν τῶν σοφῶν ὑπέρσοφον Μαρίαν∙ σ. 70-73: Ὕμνος λζ΄. Ἀρχ.: Δοξάζω σε, πανύμνητε, τὴν πάναγνον Μαρίαν∙ σ. 73-76: Ὕμνος λη΄. Ἀρχ.: Δόξα σοι, ὑπερένδοξε, μῆτερ Θεοῦ Μαρία∙ σ. 76-79: Ὕμνος λθ΄. Ἀρχ.: Χαῖρε, θεοχαρίτωτε, χαρᾶς κυοφορία∙ σ. 79-82: Ὕμνος μ΄. Ἀρχ.: Ἐλέησόν με, δέσποινα, ζωὴν ἐπικουρείαν∙ σ. 82-84: Ὕμνος μα΄. Ἀρχ.: Χαῖρε, παρθένε Μαριάμ, ἡ ἀναγκαιοτάτη∙ σ. 85-87: Ὕμνος μβ΄. Ἀρχ.: Χαῖρε, παράδεισε τρυφῆς, κλῆσις προσφυεστάτη∙ σ. 88-90: Ὕμνος μγ΄. Ἀρχ.: Χαῖρε, παλάτιον Θεοῦ, κλῆσις ἰδιαιτάτη∙ σ. 91-93: Ὕμνος μδ΄. Ἀρχ.: Αἴνει, ψυχή μου ταπεινή, τὸν Κύριόν σου αἴνει∙ σ. 94-96: Ὕμνος με΄. Ἀρχ.: Τριὰς πανυπερύψιστε, ὑπερανῳκισμένη∙ σ. 97: Ὕμνος μς΄. Ἀρχ.: Σῶσόν με, μῆτερ τοῦ Θεοῦ, ἡ τῶν γεγενημένων∙ σ. 97-98: Ὕμνος μζ΄. Ἀρχ.: Σῶσόν με, μῆτερ τοῦ Θεοῦ, τὸν ἀποβεβλημένον∙ σ. 98-99: Ὕμνος μη΄. Ἀρχ.: Σῶσόν με, μῆτερ τοῦ Θεοῦ, ἡ δόξα τῶν παρθένων∙ σ. 99: Ὕμνος μθ΄. Ἀρχ.: Σῶσόν με, μῆτερ τοῦ Θεοῦ, καταδεδουλωμένον∙ σ. 99-100: Ὕμνος ν΄. Ἀρχ.: Σῶσόν με, μῆτερ τοῦ Θεοῦ, σῶμα λελαμπρυσμένον∙ σ. 100-103: Ὕμνος να΄. Ἀρχ.: Δέσποινά μου, παναγία, ἐκκλησία ἡ ἁγία∙ σ. 103-104: Ὕμνος νβ΄. Ἀρχ.: Ὑμνῶ σε, κόρη, τὴν λειτουργὸν τῆς σωτηρίας, ὡς πλαστουργόν∙ σ. 104-107: Ὕμνος νγ΄. Ἀρχ.: Τὸ σῶμα, κόρη, σὺ ὑπάρχεις τὸ παρθενικόν∙ σ. 107-108: Ὕμνος νδ΄. Ἀρχ.: Σύ, Θεοτόκε, κοινὸν καλόν∙ σὺ γὰρ ὁ φύλαξ πασῶν φυλῶν∙ σ. 108-111: Ὕμνος νε΄. Ἀρχ.: Φῶς, παναγία, τῶν γηγενῶν∙ σ. 111-114: Ὕμνος νς΄. Ἀρχ.: Δεῦτε προσκυνήσωμεν τὸν λαμπρόν∙ σ. 114-115: Ὕμνος νζ΄. Ἀρχ.: Ὑμνῶ τὴν δόξαν μαθητῶν, τὴν διόπτραν προφητῶν∙ σ. 115-118: Ὕμνος νη΄. Ἀρχ.: Δόξα σοι ὁ ἐν ὑψίστοις Θεὸς μόνος τῶν Θεῶν∙ σ. 118-120: Ὕμνος νθ΄. Ἀρχ.: Τὸ Πνεῦμα τὸ πανάγιον, τὸ Πνεῦμα τῶν πνευμάτων∙ σ. 120-122: Ὕμνος ξ΄. Ἀρχ.: Εἰς τὴν ἀρχὴν ἐποίησε Κύριος ὁ Θεός μου∙ σ. 123-125: Ὕμνος ξα΄. Ἀρχ.: Λοιπὸν νὰ ἀμελήσω γιατὶ εἶχα μιλήσω∙ σ. 125-127: Ὕμνος ξβ΄. Ἀρχ.: Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὴν κυρίαν μου ἀεί∙ σ. 127-128: Ὕμνος ξγ΄. Ἀρχ.: Πρόσεχε, ὦ οὐρανέ, καὶ σύ, γῆ, καὶ λαλήσω∙ σ. 129-131: Ὕμνος ξδ΄. Ἀρχ.: Ἐγώ, παρθένε, θαυμάζομαι μεγάλως∙ σ. 131-133: Ὕμνος ξε΄. Ἀρχ.: Παντοκράτορ Θεέ, παντουργέ, πάντων αἴτιε∙ σ. 133-135: Ὕμνος ξς΄. Ἀρχ.: Νῦν ὁ χειμάρρους τῆς τρυφῆς, Χριστός, σὺ ὁ προχέων∙ σ. 135-137: Ὕμνος ξζ΄. Ἀρχ.: Ὃν τρόπον εὐφρανθήσεται τὴν νύμφην ὁ νυμφίος∙ σ. 138: Ὕμνος ξη΄. Εὐλογητάρια. Ἀρχ.: Εὐλογοῦμέν σε, ἁγνή, τὴν ὑπερευλογημένην∙ σ. 138-139: Ὕμνος ξθ΄. Μακαρισμοί. Ἀρχ.: Μακαρίζω σε, παρθένε, ὡς προέφησας, ἁγνή∙ σ. 139-140: Ὕμνος ο΄. Μεγαλυνάρια. Ἀρχ.: Μεγαλύνω σε, κυρία, τὴν μεγάλην πρὸς Θεόν∙ σ. 140: Ὕμνος οα΄. Χαιρετισμοί. Ἀρχ.: Χαῖρε, κεχαριτωμένη, Θεοτόκε Μαριάμ∙ σ. 141: Ὕμνος οβ΄. Νυμφικός. Ἀρχ.: Χαίροις, νύμφη τοῦ Θεοῦ, νυμφευθεῖσα διὰ θείαν∙ σ. 142-145: Ὕμνος ογ΄. Ἀρχ.: Κόρος τῶν ὕμνων σου, κεδνή, ἐπαίνων, ἐγκωμίων∙ σ. 145-151: Ὕμνος οδ΄. Ἀρχ.: Ἅπασα γλῶσσα ἀπορεῖ ἀξίως εὐφημεῖν σε∙ σ. 151-157: Ὕμνος οε΄. Ἀρχ.: Μάνα παρθένος βεβαιωμένως∙ σ. 157-164: Ὕμνος ος΄. Πρὸς τό, Αἱ γενεαὶ πᾶσαι. Ἀρχ.: Ψαλῶ σοι, Θεοτόκε, ψαλῶ καὶ τῷ Θεῷ μου∙ σ. 164-174: Ὕμνος οζ΄. Ἀρχ.: Θέλω, βασίλισσ’ ἀγαθή, καὶ ἡ καρδία μου ποθεῖ∙ σ. 175-176: Ὕμνος οθ΄ (ἀνάγν. οη΄). Ἀρχ.: Καὶ καταξίωσον ἡμᾶς πάλιν τοὺς ἀναξίους∙ σ. 177-178: Ὕμνος π΄(ἀνάγν. οθ΄). Πρὸς τό, Θεοτόκε ἡ ἐλπίς. Οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Σῆς ἐλλαμφθείην ἀκτῖνος ὁ σκοτεινὸς Κωνσταντῖνος. Ἀρχ.: Σήμερον πᾶσα ἡ γῆ ἐξαστράπτει, φωταυγεῖ∙ σ. 178-181: Εὐχὴ π΄. Ἀρχ.: Ἀπὸ ῥυπαρῶν χειλέων, δέσποινα τῶν βασιλέων∙ σ. 182-185: Ὕμνος πγ΄ (ἀνάγν. πα΄). Πανέορτος. Ἀρχ.: Ὑμνῶν ὕμνησα, πάναγνε, ἀλλὰ ἂς ἀνυμνήσω∙ σ. 185-188: Ὕμνος εἰς τὸν Ἀκάθιστον Ὕμνον, πβ΄. Ἀρχ.: Ἄγγελος ὁ πρωτοστάτης οὐρανόθεν σοι, ἁγνή∙ σ. 188-191: Ὕμνος πγ΄. Εἰς τὴν Ζωοδόχον Πηγήν. Ἀρχ.: Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τὸν θάνατον πατήσας∙ σ. 191-194: Ὕμνος πδ΄. Εἰς τὴν τιμίαν Ἐσθῆτα καὶ Ζώνην τῆς Θεοτόκου. Ἀρχ.: Φόρεμα τῆς παναγίας, καί τις δὲν τὸ προσκυνεῖ∙ σ. 194-197: Ὕμνος πε΄. Εἰς τὴν Σύλληψιν τῆς Θεοτόκου. Ἀρχ.: Γέρωντας ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἀσπρογένης πλέον∙ σ. 197-203: Ὕμνος πς΄. Εἰς τὸ Γενέσιον τῆς Θεοτόκου. Ἀρχ.: Κύριε, εὐχαριστῶ σοι Ἰησοῦ, σὲ προσκυνῶ∙ σ. 203-209: Ὕμνος πζ΄. Εἰς τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου. Ἀρχ.: Τὸ δὲ παιδίον ηὔξανε, θεοπρεπῶς ἀρχίζω∙ σ. 209-215: Ὕμνος πη΄. Εἰς τὸν Εὐαγγελισμὸν τῆς Θεοτόκου. Ἀρχ.: Ἐν δὲ τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ἐκ Θεοῦ∙ σ. 215-220: Ὕμνος πθ΄. Εἰς τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ. Ἀρχ.: Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, ἀγγελικῶς δοξάζω∙ σ. 221-226: Ὕμνος Ϟ΄. Εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου. Ἀρχ.: Σοὶ πρέπει ὕμνος, Παρθένε, τώρα ἐν Γεσθημανῇ∙ σ. 227-238: Ὕμνος Ἐπιτάφιος Ϟα΄. Ψαλλόμενος ἐν τῇ ἀγρυπνίᾳ τῆς Κοιμήσεως τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἀρχ.: Ἡ ζωὴ ἐν τάφῳ κατετέθης, Χριστέ, καὶ ἡ μήτηρ τῆς ζωῆς κατατίθεται∙ σ. 238: Ὕμνος Ϟβ΄. Οὗ ἡ ἀκροστιχὶς ἐν τῇ ἀρχῇ καὶ ἐν τῷ τέλει Δόξα σοι, κόρη, θεομήτωρ, Μαρία. Ἀρχ.: Δόξης θρόνον σε Ἡσαΐας κατεῖδε∙ σ. 238-239: Εὐχὴ Ϟδ΄ ὁμοία, ἧς ἡ ἀκροστιχίς Σῶσόν με, ἁγνή, κυρία σωτηρίας. Ἀρχ.: Στένω καὶ θρηνῶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς μου∙ σ. 239: Ὕμνος εἰς τὸν Χριστὸν Ϟδ΄, οὗ ἡ ἀκροστιχίς Κωνσταντῖνος. Ἀρχ.: Κυρίων κύριε, Χριστέ, Θεὲ θεῶν ἁγίων∙ σ. 239: Ὕμνος εἰς τὴν Θεοτόκον Ϟε΄, οὗ ἡ ἀκροστιχίς∙ Καισάριος σός. Ἀρχ.: Κυρία μετὰ τὸν Θεόν, κυρία τῶν κυρίων∙ σ. 240: Ὕμνος εἰς τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Θεοτόκον Ϟς΄, οὗ ἡ ἀκροστιχίς, ἔσω καὶ ἔξω∙ Κωνσταντῖνος, Καισάριος σός. Ἀρχ.: Κόσμου παντὸς δημιουργέ, κόρη, κυρία πάντων∙ σ. 240: Ὕμνος εἰς τὸν Τίμιον Σταυρόν, Ϟζ΄, οὗ ἡ ἀκροστιχὶς ἡ αὐτή. Ἀρχ.: Κυρίου ἔνδοξε σταυρέ, κάλλος προσκυνητόν μου∙ σ. 240-241: Ὕμνος εἰς τοὺς ἁγίους Κωνσταντῖνον καὶ Καισάριον, Ϟη΄, οὗ ἡ ἀκροστιχὶς ἡ αὐτή. Ἀρχ.: Καισάριε σοφώτατε, κοίρανε Κωνσταντῖνε∙ σ. 241-243: Εὐχὴ Ϟθ΄. Ἀρχ.: Ἀλλ’ ὦ δέσποινα, κόσμου βασίλισσα∙ σ. 243-245: Εὐχὴ ρ΄. Ἀρχ.: Ἄχραντε παρθένε, πανάμωμε∙ σ. 245-251: Εὐχὴ ρα΄. Ἀρχ.: Νὰ καὶ λῃστὴς ἀκούστηκεν ὁποῦ νὰ θεολογῇ∙ σ. 251-264: Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Λόγος στὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου. Ἀρχ.: Νῦν τῆς βασιλίδος βασιλικὴ καὶ ὑπέρξενος ἑορτή τε καὶ πανήγυρις (ABibliotheca Hagiographica Graeca (BHG) 1116e).

DPA-0277

Φιλοθέου Ζερβάκου, ἀρχιμανδρίτου, Ἀκολουθία τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Ὥς ψάλλεται ἐν Ἁγίῳ Ὄρει καὶ ἐν τῇ ἐν Πάρῳ Ἱερᾷ Μονῇ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς τῆς Λογγοβάρδας ἀγρυπνίας τελουμένης. Εἰς τὸ τέλος προστίθενται ὁ πανηγυρικὸς λόγος, οἱ χαιρετισμοὶ καὶ 10 παρακλητικοὶ κανόνες, καί τις δὲ εὐχὴ ἱκετήριος. Ἐν Ἀθήναις, βιβλιοπωλεῖον Ἰωάννου Ν. Σιδέρη, 52 ὁδὸς Σταδίου Μέγαρον Ἀρσακείου. 1928.

Δ. Στρατηγόπουλος, Έντυπες Ακολουθίες Αγίων - Συλλογή Ντόρης Παπαστράτου, Αθήνα 2007, 149-150.

Θεοτόκος Ζωοδόχος Πηγή

Αθήνα

1928

σ. 5-8: Ὕμνος στὴ Ζωοδόχο Πηγή. Ἀρχ.: Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τὸν θάνατον πατήσας. Ποιητής: Καισάριος Δαπόντες∙ σ. 8: Ἐπίγραμμα (στ. 2). Ἀρχ.: Μάννα Σιλωὰμ καὶ στοὰν Σολομῶντος∙ σ. 8: Ἐπίγραμμα (στ. 2). Ἀρχ.: Ζωήρρρυτον, δέσποινα, χάριν σὴν δίδου∙ σ. 8: Ἐπίγραμμα (στ. 6). Ἀρχ.: Ἔβλυζε καὶ πρὶν νᾶμα τῷ λαῷ πέτρα. Ποιητής: Ἰωάννης Μαυρόπους∙ σ. 9: Ἐπίγραμμα (στ. 14). Ἀρχ.: Λουτήριον πέφυκε ῥεῖθρον δακρύων. Ποιητής: Νικόλαος Λογάδης, διδάσκαλος τῆς Μεγάλης τοῦ Γένους Σχολῆς∙ σ. 15-50: Ἡ ἀκολουθία∙ σ. 30-43: Ὁ κανόνας τοῦ Πάσχα (βλ. ἔκδοση 1862)∙ σ. 30-44: Ὁ Α΄ κανόνας (βλ. ἔκδοση 1862)∙ σ. 31-44: Ὁ Β΄ κανόνας. Ἀρχ.: Ἁγία θεόνυμφε, ἡ τῶν ἁγίων τὸν ἅγιον. Ἀκρ.: αβγ…χψω. Ἦχ. δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου∙ σ. 51-85: Πανηγυρικὸς λόγος. Ἀρχ.: Πάλιν ἑορτὴ καὶ πάλιν πανήγυρις∙ σ. 87-95: Οἱ κδ΄ οἶκοι κατ’ ἀλφάβητον. Κοντάκιον: Τῇ Ζωοδόχῳ σου Πηγῇ, θεοχαρίτωτε. Οἶκος: Ἄγγελοι σὺν ἀνθρώποις ἐποφείλουσιν ὄντως. Ποιητής: Νικόδημος ἱερομόναχος Κάππος ὁ Πάτμιος∙ σ. 96-100: Ὁ Α΄ παρακλητικὸς κανόνας. Ἀρχ.: Λαβὶς θείου ἄνθρακος, πηγὴ τοῦ ζῶντος. Ἀκρ.: Λουτ<ρῷ με τῷ> σῷ πταισμάτων πλῦνον, κόρη. <Ἰωσήφ>. Ἦχ. α΄. ᾨδὴν ἐπινίκιον. Ποιητής: ἸωσὴφὙμνογράφος∙ σ. 100-104: Ὁ Β΄ παρακλητικὸς κανόνας. Ἀρχ.: Τὸν ῥαντισμόν, τὸν φωτισμὸν καὶ τὴν ἴασιν. Ἦχ. β΄. Δεῦτε, λαοί∙ σ. 104-108: Ὁ Γ΄ παρακλητικὸς κανόνας. Ἀρχ.: Χαῖρε, σεμνή, μήτηρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἦχ. γ΄. ᾎσμα ἀναπέμψωμεν∙ σ. 109-113: Ὁ Δ΄ παρακλητικὸς κανόνας. Ἀρχ.: Δεινῶν ἐπιθέσεσιν, ᾍδου πρὸς πύλας. Ἦχ. δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου. Ποιητής: Ἀθανάσιος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ὁ ἀπὸ Κρήτης∙ σ. 113-117: Ὁ Ε΄ παρακλητικὸς κανόνας. Ἀρχ.: Πονηρᾷ συμβουλῇ παρακοῆς τὸ πικρόν. Ἦχ. πλ. α΄. Τῷ σωτῆρι Θεῷ. Ποιητής: Ἰωάννης μοναχός∙ σ. 117-122: Ὁ Ϛ΄ παρακλητικὸς κανόνας. Ἀρχ.: Ἕως τοῦ αἰῶνος ἡ δόξα σου μένει. Ἀκρ.: Ἕκτην δέησιν προσφέρω τῇ παρθένῳ. <Ἰωσήφ>. Ἦχ. πλ. β΄. Κύματι θαλάσσης. Ποιητής: ἸωσὴφὙμνογράφος∙ σ. 122-126: Ὁ Ζ΄ παρακλητικὸς κανόνας. Ἀρχ.: Φώτισόν μου, Θεοτόκε, τὰς αἰσθήσεις τοῦ νοός. Ἦχ. βαρύς. Τῷ συντρίψαντι∙ σ. 126-130: Ὁ Η΄ παρακλητικὸς κανόνας. Ἀρχ.: Πηγὴν ἡ κυήσασα τῆς ζωῆς. Ἦχ. πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας∙ σ. 130-134: Ὁ Θ΄ παρακλητικὸς κανόνας. Ἀρχ.: Ἡ πύλη τῆς θείας ἀνατολῆς ἤνοιξάς μοι πύλας. Ἦχ. πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας∙ σ. 134-139: Ὁ Ι΄ παρακλητικὸς κανόνας (βλ. σ. 31-44).

DPA-0661

Ἐγκώμια καὶ ὕμνοι Καισαρίου Δαπόντε (Μοναχοῦ Ξεροποταμινοῦ) εἰς τὴν Παναγίαν, τοὺς Ἀρχαγγέλους καὶ διαφόρους ἁγίους. Εἰλημμένα ἐκ τοῦ Πατερικοῦ τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Διαλόγου Πάπα Ῥώμης. Ἐκδίδεται δαπάναις Σάββα ἱερομονάχου (Κελλιώτου Βατοπεδινοῦ). Ἐν Ἀθήναις, ἐκ τοῦ τυπογραφείου Ἰωάννου Νικολαΐδου. 1908.

Δ. Στρατηγόπουλος, Έντυπες Ακολουθίες Αγίων - Συλλογή Ντόρης Παπαστράτου, Αθήνα 2007, 357-358.

Επιφάνιος επίσκοπος Κύπρου Γρηγόριος επίσκοπος Νεοκαισαρείας Αθανάσιος πατριάρχης Αλεξανδρείας Μιχαήλ αρχάγγελος Γαβριήλ αρχάγγελος

Αθήνα

1908

σ. 3-6: Ἐγκώμιο στὸν ἅγιο Ἐπιφάνιο. Ἀρχ.: Ἠκούσατε, ὦ ἔνδοξον ἀκροατήριόν μου∙ σ. 7-34: Κωνσταντίνου Δαπόντε (Καισαρίου μοναχοῦ Ξηροποταμινοῦ), Λόγος πανηγυρικὸς στὸν ἅγιο Γρηγόριο Νεοκαισαρείας. Ἀρχ.: Θαυμαστὸς ὄντως ὁ Θεὸς ἐν τοῖς αὐτοῦ ἁγίοις∙ σ. 34-39: Ὕμνος ἔννατος. Ἀρχ.: Ἀλλ’ ἐπειδή, πανύμνητε, τὸ θεῖον ὄνομά σου∙ σ. 39-102: Λόγος ἢ εὐχὴ ἐξαγορευτική καὶ ἱστορική, καὶ θεολογική. Ἀρχ.: Πρόσδεξαι οὖν παρακαλῶ ταύτην τὴν ὑμνῳδίαν∙ σ. 103-135: Ἐγκώμιο φυλακῆς ἐν εἴδει ἐπιστολῆς. Ἀρχ.: Ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ ἡ εὐχὴ ἡ ἄνω γεγραμμένη∙ σ. 136-147: Ἡ ἀκολουθία τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου, πατριάρχου Ἀλεξανδρείας (2 Μαΐου). Ποιητής: Ἰωάννης Μαυρόπους∙ σ. 138-146: Ὁ κανόνας. Ἀρχ.: Τὸ χαριτόπνουν τῆς σοφίας ὄργανον. Ἦχ. α΄. Ἀναστάσεως ἡμέρα∙ σ. 148-155: Ἐγκώμιο στὸν ἅγιο Ἀθανάσιο. Ἀρχ.: Δὲν εἶναι τιμιώτερον ἀπὸ τὴν βασιλείαν∙ σ. 156-158: ᾨδάριο στὸν ἀρχιστράτηγο Μιχαήλ, ψαλλόμενο ὡς τό, Θεοτόκε ἡ ἐλπίς. Ἀκρ.: Μιχαὴλ σοὶ τὴν ᾠδὴν εὐμενῶς τοῦ προσιδεῖν τὴν ἀθλίαν μου ψυχήν, προσφωνῶ, καὶ τὴν εὐχήν. Ἀρχ.: Μιχαὴλ μεγαλουργέ, τῶν ἀγγέλων ἀρχηγέ∙ σ. 158-160: ᾨδάριο στὸν ἀρχιστράτηγο Γαβριήλ. Ἀκρ.: Γαβριὴλ σοὶ προσφωνῶ τὴν ᾠδὴν καὶ ἀνυμνῶ δοῦλός σου ὁ ταπεινός, δέξαι ταύτην εὐμενῶς. Ἀρχ.: Γαβριὴλ ἱερουργέ, τῶν ἀγγέλων ἀρχηγέ∙ σ. 160-163: Δαβιτικοὶ χαιρετισμοὶ στὴν Παναγία. Ὕμνος Ι΄. Ἀρχ.: Θύγατερ χαῖρε, ἧς υἱός, Θεὸς ὁ πρὸ αἰώνων.