A. Turbant
The present state of the Ottoman Empire. Containing the maximus of the turkish politie, the most material points of the Mahometan religion, their sects and heresies, their convents and religious votaries. Their military discipline, with an exact computation of their forces both by land and sea. Illustrated with divers pieces of sculpture, representing the variety of habits amongst the Turks. In three books. By Paul Rycaut Esq; Late secretary to his Excellency the Ears of Winchilsea (Embassador Extraordinary for his Majesty Charles the Second, etc. to Sultan Mahomet Han the Fourth, Emperour of the Turks) now Consul of Smyrna, and Fellow o the Royal Society. The third edition. London, printed for John Starkey and Henry Brome, and are to sold by Robert Boulter, at the Turks – Head in Bishops – gate – Street. MDCLXX
Οθωμανικό τουρμπάνι. Πρόκειται για το κάλυμμα κεφαλής των αξιωματούχων που συμμετείχαν στο Διβάνι υπό το Μεγάλο Βεζίρη.
ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ|ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΕΝΔΥΜΑΣΙΕΣ
1670
Οθωμανική Αυτοκρατορία
58
1
s027
Rycaut
John Starkey and Henry Brome
Book page
Απόσπασμα κειμένου πάνω από την εικόνα: "(Cal)led in Turkish Mugavezee, which for the most lively description, is here delineated before you". Ο πολιτικός, διπλωμάτης και συγγραφέας Sir Paul Rycaut (1629-1700) ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του το 1661 από τη θέση του Γραμματέα του Βρετανού πρσβευτή στην Κωνσταντινούπολη Heneage Finch, τρίτου Κόμητα του Winchelsea, για να αναλάβει έξι χρόνια αργότερα επικεφαλής του προξενείου στη Σμύρνη, λιμάνι σημαντικό για τα βρετανικά εμπορικά συμφέροντα. Κατά τη διάρκεια της εντεκαετούς θητείας του εξελίχθηκε σε μία από τις ισχυρότερες προσωπικότητες της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά και της γενέτειράς του, ενώ επιδόθηκε και στη συγγραφή. Δεδομένης της αγάπης των συγχρόνων του για την ταξιδιωτική/περιηγητική λογοτεχνία, το αναγνωστικό κοινό υποδέχθηκε με ενθουσιασμό το κλασικό, πλέον, έργο "The Present State of the Ottoman Empire" (1666-67). Και σε αυτό, όπως και στο "The History of the Turkish Empire (1623 – 1677)", ο Rycaut καταγράφει με γλαφυρότητα ιστορικά γεγονότα, πληροφορίες και στοιχεία για την πολιτική, κοινωνική και πνευματική ζωή της εξωτικής Ανατολής. Το βιβλίο γνώρισε επανεκδόσεις στη Μεγάλη Βρετανία και μεταφράστηκε σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Την πρώτη γαλλική έκδοση (1670) μετέφρασε από τα αγγλικά στα γαλλικά ο Pierre Briot. Το έργο του Rycaut έχει διχάσει τους μελετητές. Μερικοί θεωρούν πως είναι επιφανειακό και ακολουθεί το συρμό της εποχής σχετικά με την έκδοση απομνημονευμάτων ή/και περιηγητικών τόμων, ενώ άλλοι διακρίνουν ότι διαμέσου της κριτικής που γίνεται στην οθωμανική, διατυπώνται έμμεσες κατηγορίες εναντίον του τρόπου λειτουργίας της ίδιας της βρετανικής αυτοκρατορίας. Το Διβάνι ήταν συμβούλιο και συμβουλευτικό όργανο του Σουλτάνου. Οι προτάσεις του δεν είχαν δεσμευτική ισχύ, επηρέαζαν όμως σε μεγάλο βαθμό τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Στο Διβάνι συμμετείχαν οι ανώτατοι διοικητικοί αξιωματούχοι της αυτοκρατορίας υπό την προεδρία του Μεγάλου Βεζίρη. Ο Σουλτάνος δεν συμμετείχε στις συνεδριάσεις του, τις παρακολουθούσε ενίοτε, όμως, από άλλο δωμάτιο του ανακτόρου. Ο Μεγάλος Βεζίρης ήταν πολιτικά ο ισχυρότερος άνθρωπος στην οθωμανική αυτοκρατορία μετά το Σουλτάνο. Με αρμοδιότητες αντίστοιχες ενός σύγχρονου πρωθυπουργού, ηγούνταν των διοικητικών υπηρεσιών, του στρατού (εκτός των γενιτσαρικών ταγμάτων) και του αυτοκρατορικού συμβουλίου, ενώ έφερε και τη σουλτανική σφραγίδα – απόδειξη του ότι λειτουργούσε ως πληρεξούσιος του Σουλτάνου. Μαζί με τους επικεφαλής των λευκών και μαύρων ευνούχων και τη Βαλιδέ Σουλτάνα ήταν από τα ελάχιστα πρόσωπα με το δικαίωμα να συνομιλούν απευθείας με τον τοποτηρητή του Μωάμεθ επί γης. Οι περισσότεροι Μεγάλοι Βεζίρηδες προέρχονταν από το παιδομάζωμα, στο οποίο επιλέγονταν όχι μόνο δυνάμει ικανοί πολεμιστές, αλλά και διοικητικοί αξιωματούχοι. Η λέξη “βεζίρης” προέρχεται από την περσική vizier.
1035
