Kuslir Aga ou chef des Eunuques noirs des femmes
Histoire de l'etat present de l'empire Ottoman: contenant les maximes politiques des Turcs; les principaux points de la religion Mahometane, ses sectes, ses héresies, & ses diverses sortes de religieux; leur discipline militaire, avec une supputation exacte de leurs forces par mer & par terre, & du revenu de l' Etat. Traduite de l'Anglois de Monsieur Ricaut, Escuyer, Secretaire de Monsieur le Compte de Winchelsey Ambassadeur extraordinaire du Roy de la Grand' Bretagne Charles II. vers Sultan Mahomet Han quatriéme du nom, qui regne à present; Par Monsieur Briot. A Amsterdam, chez Abraham Wolfgank. MDC LXX.
Ο επικεφαλής των μαύρων ευνούχων με τη χαρακτηριστική του ενδυμασία και το εντυπωσιακό κάλυμμα κεφαλής στους διαδρόμους του παλατιού.
ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΙ|ΔΙΟΙΚΗΣΗ|ΔΟΥΛΟΙ|ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ|ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΕΝΔΥΜΑΣΙΕΣ
1670
Οθωμανική Αυτοκρατορία
58
1
s060
Briot
Sébastien Le Clerc
Abraham Wolfgank
Book clipping
Ο πολιτικός, διπλωμάτης και συγγραφέας Sir Paul Rycaut (1629-1700) ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του το 1661 από τη θέση του Γραμματέα του Βρετανού πρσβευτή στην Κωνσταντινούπολη Heneage Finch, τρίτου Κόμητα του Winchelsea, για να αναλάβει έξι χρόνια αργότερα επικεφαλής του προξενείου στη Σμύρνη, λιμάνι σημαντικό για τα βρετανικά εμπορικά συμφέροντα. Κατά τη διάρκεια της εντεκαετούς θητείας του εξελίχθηκε σε μία από τις ισχυρότερες προσωπικότητες της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά και της γενέτειράς του, ενώ επιδόθηκε και στη συγγραφή. Δεδομένης της αγάπης των συγχρόνων του για την ταξιδιωτική/περιηγητική λογοτεχνία, το αναγνωστικό κοινό υποδέχθηκε με ενθουσιασμό το κλασικό, πλέον, έργο "The Present State of the Ottoman Empire" (1666-67). Και σε αυτό, όπως και στο "The History of the Turkish Empire (1623 – 1677)", ο Rycaut καταγράφει με γλαφυρότητα ιστορικά γεγονότα, πληροφορίες και στοιχεία για την πολιτική, κοινωνική και πνευματική ζωή της εξωτικής Ανατολής. Το βιβλίο γνώρισε επανεκδόσεις στη Μεγάλη Βρετανία και μεταφράστηκε σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Την πρώτη γαλλική έκδοση (1670) μετέφρασε από τα αγγλικά στα γαλλικά ο Pierre Briot. Το έργο του Rycaut έχει διχάσει τους μελετητές. Μερικοί θεωρούν πως είναι επιφανειακό και ακολουθεί το συρμό της εποχής σχετικά με την έκδοση απομνημονευμάτων ή/και περιηγητικών τόμων, ενώ άλλοι διακρίνουν ότι διαμέσου της κριτικής που γίνεται στην οθωμανική, διατυπώνται έμμεσες κατηγορίες εναντίον του τρόπου λειτουργίας της ίδιας της βρετανικής αυτοκρατορίας. Κιζλάρ Αγάς λεγόταν ο επικεφαλής των μαύρων ευνούχων – σκλάβων του Σουλτάνου, ένα από τα σημαντικότερα αξιώματα στην οθωμανική αυτοκρατορία. Ήταν από τους λίγους που είχαν δικαίωμα να συνομιλούν απευθείας με το Σουλτάνο (όπως επίσης η Βαλιδέ Σουλτάνα, ο Μεγάλος Βεζίρης και ο επικεφαλής των λευκών ευνούχων Καπί Αγάς) και έφερε τίτλο “πασά με τρεις ιππουρίδες” (τέσσερις φορούσε μόνο ο Σουλτάνος). Λόγω της πλήρους αποκοπής των γεννητικών τους οργάνων, στους μαύρους ευνούχους είχε ανατεθεί η προστασία του χαρεμιού και ήταν οι μοναδικοί άνδρες που μπορούσαν να πλησιάσουν τις γυναίκες του Σουλτάνου. Στους λευκούς ευνούχους, αντιθέτως, απαγορευόταν να εισέλθουν στο χαρέμι, διότι τους είχε αφαιρεθεί μόνο το πέος, με αποτέλεσμα να μη χάνουν την ερωτική επιθυμία. Ως εκ τούτου οι λευκοί ευνούχοι περιορίζονταν στα διοικητικά τους καθήκοντα. Την περίοδο κατά την οποία η αυτοκρατορία κυβερνώνταν σε μεγάλο βαθμό από το χαρέμι (μέσα 16ου – τέλη 17ου αιώνα), ο Κιζλάρ Αγάς απέκτησε τεράστια δύναμη. Η χρησιμοποίηση ευνούχων και σκλάβων στη διοίκηση και το στρατό φανερώνει την επιθυμία των Σουλτάνων να εξαλείψουν τον πολιτικό ανταγωνισμό και την οικογενειοκρατία. Στόχος τους ήταν να εκπαιδεύουν τους καλύτερους, τους πιο αφοσιωμένους και ικανούς συνεργάτες. Η πρακτική του ευνουχισμού πρωτοαπαντάται στην Κίνα περί τα 5.000 χρόνια πριν. Ήταν μία σκληρή μέθοδος στελέχωσης των διοικητικών υπηρεσιών με ανθρώπους απόλυτα αφοσιωμένους στον κύριό τους και χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις ή επιρροές. Ο ευνουχισμός πέρασε στη Δύση κυρίως διαμέσου της λατρείας της Κουμπάμπα (Κυβέλης), μιας θεότητας της γονιμότητας και της γης, της οποίας οι πιστοί αυτοευνουχίζονταν. Οι Άραβες έμαθαν την πρακτική από τους Πέρσες και την υιοθέτησαν όταν κατέκτησαν την περιοχή τους στα μέσα του 8ου αιώνα, παρόλο που το Κοράνι απαγόρευε τον ευνουχισμό, διότι εκτίμησαν τη χρησιμότητα των ευνούχων στη φύλαξη των χαρεμιών. Παρέκαμψαν την εντολή του Προφήτη αναθέτοντας σε χριστιανούς και Εβραίους το έργο του ευνουχισμού που συχνά γινόταν καθ’ οδόν προς το σκλαβοπάζαρο. Οι μαύροι ευνουχίζονταν ολοκληρωτικά, ενώ στους λευκούς έκοβαν μόνο το πέος. Αν το αγόρι κατάφερνε να επιζήσει, πουλιόταν σε κάποιο από τα σκλαβοπάζαρα της αυτοκρατορίας πιάνοντας συνήθως τιμή όση η μισή αξία ενός αλόγου.
1245
