vn Spahis
Histoire de l'etat present de l'empire Ottoman: contenant les maximes politiques des Turcs; les principaux points de la religion Mahometane, ses sectes, ses héresies, & ses diverses sortes de religieux; leur discipline militaire, avec une supputation exacte de leurs forces par mer & par terre, & du revenu de l' Etat. Traduite de l'Anglois de Monsieur Ricaut, Escuyer, Secretaire de Monsieur le Compte de Winchelsey Ambassadeur extraordinaire du Roy de la Grand' Bretagne Charles II. vers Sultan Mahomet Han quatriéme du nom, qui regne à present; Par Monsieur Briot. A Amsterdam, chez Abraham Wolfgank. MDC LXX.
Έφιππος σπαχής εφορμά εν πλήρει εξαρτύσει. Φέρει πανοπλία, τόξο, φαρέτρα, δόρυ και ξίφος. Στο βάθος σκηνή μάχης.
ΙΠΠΙΚΟ|ΤΟΥΡΚΟΙ|ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ|ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΕΝΔΥΜΑΣΙΕΣ
1670
Οθωμανική Αυτοκρατορία
58
1
s060
Briot
Sébastien Le Clerc
Abraham Wolfgank
Book clipping
Ο πολιτικός, διπλωμάτης και συγγραφέας Sir Paul Rycaut (1629-1700) ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του το 1661 από τη θέση του Γραμματέα του Βρετανού πρσβευτή στην Κωνσταντινούπολη Heneage Finch, τρίτου Κόμητα του Winchelsea, για να αναλάβει έξι χρόνια αργότερα επικεφαλής του προξενείου στη Σμύρνη, λιμάνι σημαντικό για τα βρετανικά εμπορικά συμφέροντα. Κατά τη διάρκεια της εντεκαετούς θητείας του εξελίχθηκε σε μία από τις ισχυρότερες προσωπικότητες της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά και της γενέτειράς του, ενώ επιδόθηκε και στη συγγραφή. Δεδομένης της αγάπης των συγχρόνων του για την ταξιδιωτική/περιηγητική λογοτεχνία, το αναγνωστικό κοινό υποδέχθηκε με ενθουσιασμό το κλασικό, πλέον, έργο "The Present State of the Ottoman Empire" (1666-67). Και σε αυτό, όπως και στο "The History of the Turkish Empire (1623 – 1677)", ο Rycaut καταγράφει με γλαφυρότητα ιστορικά γεγονότα, πληροφορίες και στοιχεία για την πολιτική, κοινωνική και πνευματική ζωή της εξωτικής Ανατολής. Το βιβλίο γνώρισε επανεκδόσεις στη Μεγάλη Βρετανία και μεταφράστηκε σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Την πρώτη γαλλική έκδοση (1670) μετέφρασε από τα αγγλικά στα γαλλικά ο Pierre Briot. Το έργο του Rycaut έχει διχάσει τους μελετητές. Μερικοί θεωρούν πως είναι επιφανειακό και ακολουθεί το συρμό της εποχής σχετικά με την έκδοση απομνημονευμάτων ή/και περιηγητικών τόμων, ενώ άλλοι διακρίνουν ότι διαμέσου της κριτικής που γίνεται στην οθωμανική, διατυπώνται έμμεσες κατηγορίες εναντίον του τρόπου λειτουργίας της ίδιας της βρετανικής αυτοκρατορίας. Οι σπαχήδες ή σιπαχήδες (ονομασία που προέρχεται από την περσική λέξη για τον “ιππέα”) στελέχωναν το οθωμανικό ιππικό βάσει του τιμαριωτικού (μιας μορφής φεουδαρχικού) συστήματος. Οργανώθηκαν ως στρατιωτικό σώμα το 14ο αιώνα υπό την ηγεσία του Μουράτ Α’ λάμβανοντας από το Σουλτάνο αντί μισθού ένα τιμάριο, δηλαδή ένα κομμάτι γης, το μέγεθος του οποίου διαφοροποιούνταν ανάλογα με το αξίωμά τους και τις υπηρεσίες τους. Μαζί με τη γη οικειοποιούνταν και τους κατοίκους της περιοχής που ήταν υποχρεωμένοι να καλλιεργούν τα χωράφια και να τους αποδίδουν το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής. Από τα έσοδα αυτά μπορούσε κάθε σπαχής να συντηρήσει την οικογένεια, το άλογο, τον εξοπλισμό και τη συνοδεία του (ο αριθμός των συνοδών – στρατιωτών εξαρτώνταν, επίσης, από το μέγεθος και την απόδοση του τιμαρίου). Ως τα μέσα του 16ου αιώνα θεωρούνταν το σημαντικότερο κομμάτι της οθωμανικής στρατιωτικής μηχανής, αν και τα καθήκοντά τους δεν ήταν αμιγώς στρατιωτικά, καθώς σε περίοδο ειρήνης ήταν επιφορτισμένοι με την επιτήρηση των χωρικών που ζούσαν στην περιοχή ευθύνης τους και τη συλλογή των φόρων. Ενώ στην αρχή οι σπαχήδες στρατολογούνταν, όπως και οι γενίτσαροι, διαμέσου του Devshirmeh, από την εποχή του Μεχμέτ Β’, άρχισαν να επιλέγονται από αμιγείς τουρκικούς πληθυσμούς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας αίσθησης ανωτερότητας των ελεύθερων σπαχήδων σε σχέση με τους “σκλάβους” γενιτσάρους, αντιπαλότητα που εντάθηκε όταν οι δεύτεροι πήραν τα ηνία στη στρατιωτική και διοικητική μηχανή. Οι σπαχήδες έλαβαν, ωστόσο, την εκδίκησή τους το 1826 όταν ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β’ τους διέταξε να εξοντώσουν τα απείθαρχα υπολείμματα των γενιτσαρικών ταγμάτων, για να διαλυθούν με τη σειρά τους, όμως, δύο χρόνια αργότερα – αναίμακτα αυτή τη φορά. Ο βασικότερος της στρατιωτικής αυτής μεταρρύθμισης ήταν η εξέλιξη της στρατηγικής και πολεμικής τακτικής που βασιζόταν περισσότερο στο πυροβολικό παρά στο ιππικό.
1249
