Cérémonies et coutumes religieuse s des tous les peuple du monde
Cérémonies et coutumes religieuse s des tous les peuple du monde representées par des figures dessinées de la main de Bernard Picart, &c. Avec une explication historique, & quelques dissertations curieuses. Tome cinquième, qui contient les Céremonies des Mahometans etc. A Amsterdam chez J. – F. Bernard. MDCCXXVII
Από αριστερά: καδής, εμίρης, εφέντης και ιμάμης πολυτελώς εδεδυμένοι και με εντυπωσιακά καλύμματα κεφαλής (τουρμπάνια).
ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΙ|ΤΟΥΡΚΟΙ|ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ|ΔΙΟΙΚΗΣΗ|ΘΡΗΣΚΕΙΑ|ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ|ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΕΝΔΥΜΑΣΙΕΣ
1737
Οθωμανική Αυτοκρατορία
58
1
s069
Bruzen de La Martinière
Bernard Picart
Jean-Frédéric Bernard
Book page
Ο ζωγράφος, σκιτσογράφος και χαράκτης Bernard Picart (1673 – 1733), γιος του επίσης χαράκτη Etienne Picart, γεννήθηκε στο Παρίσι. Από μικρή ηλικία έδειξε το καλλιτεχνικό του ταλέντο και μαθήτευσε τόσο κοντά στον πατέρα του, όσο και στον Sébastien Leclerc, για να συνεχίσει στη συνέχεια τις σπουδές του στην περίφημη σχολή “l'Ecole de l'Académie”. Το 1696, ταξίδεψε για πρώτη φορά στις Κάτω Χώρες (Βρυξέλλες και Αμβέρσα), όπου (στο Άμστερνταμ, συγκεκριμένα) και θα εγκατασταθεί μόνιμα από το 1710 έως το θάνατό του. Οι λόγοι που τον οδήγησαν στη μετανάστευση ήταν, βασικά, θρησκευτικοί. Από το 1685 που ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ΙΔ’ ανακάλεσε το Διάταγμα της Νάντης, μεγάλος αριθμός Γάλλων Προτεσταντών (Ουγενότων) εγκατέλειψαν τη χώρα αναζητώντας πιο ανεκτικά θρησκευτικά περιβάλλοντα, όπως αυτό των Κάτω Χωρών. Μεταξύ αυτών ο Picard και ο τυπογράφος – βιβλιοπώλης Jean-Frédéric Bernard. Οι δυo τους σε συνεργασία με τον ιστορικό και κειμενογράφο Antoine-Augustin Bruzen de La Martinière (1683 – 1746) εξέδωσαν στο Άμστερνταμ και σε βάθος χρόνου είκοσι ετών (1723 – 1743) το πολύτομο έργο Cérémonies et coutumes religieuses de tous les peuples du monde, το σημαντικότερο στην καριέρα του Picart και μία από τις πρώτες προσεγγίσεις στον επιστημονικό χώρο που αργότερα θα ονομαστεί συγκριτική θεολογία. Στα 600 περίπου χαρακτικά που περιέχονται στις σελίδες του έργου επιχειρείται η συνολική, ακριβής και το δυνατόν αντικειμενική παρουσίαση όλων των θρησκευτικών πραγματικοτήτων της ανθρωπότητας. Παρουσιάζονται και αναλύονται: τρόποι λατρείας, μυστηριακές τελετές, θρησκευτικές πρακτικές, ενδυμασίες κ.ά.. Αυτό στο οποίο διαφωνούν οι μελετητές είναι ο σκοπός έκδοσης ενός τέτοιου έργου. Άλλοι αποδίδουν στους δημιουργούς προπαγανδιστικά ελατήρια και τη διάθεση να εκθέσουν την καθολική εκκλησία, ενώ άλλοι βλέπουν την προσπάθεια αυτή ως κάλεσμα ανεκτικότητας με κεντρικό μήνυμα ότι ο χριστιανισμός δεν είναι η μοναδική επί γης θρησκεία και ότι όλες οι θρησκευτικές λατρείες δικαιούνται σεβασμού και αναγνώρισης. Το έργο γνώρισε τεράστια εκδoτική επιυχία και για την πρωτότυπη θεματολογία του και για την εξαιρετική ποιότητα των χαρακτικών που συνόδευαν τα κείμενα. Στη μουσουλμανική θρησκεία είναι αφιερωμένος ο πέμπτος τόμος του έργου, ο οποίος περιέχει 26 χαρακτικά. Η δικαστική εξουσία στο εσωτερικό της οθωμανικής αυτοκρατορίας είχε ανατεθεί στους καδήδες, οι οποίοι ασκούσαν, επίσης, συμβολαιογραφικά και διοικητικά καθήκοντα. Λάμβαναν αποφάσεις βάσει του ιερού νόμου των μουσουλμάνων (σαρία), τη νομοθεσία του Σουλτάνου (κανούν), αλλά και το εθιμικό δίκαιο κάθε περιοχής. Δικαίωμα προσφυγής στο δικαστήριο είχαν και οι μη μουσουλμάνοι υπήκοοι του Σουλτάνου. Εμίρης λεγόταν ο επικεφαλής των απογόνων του Προφήτη. Λόγω της ιερότητας των προσώπων τους συχνά οι εμίρηδες αναλάμβαναν υψηλές διοικητικές ή θρησκευτικές θέσεις. Η λέξη εφέντης είναι τουρκικός τίτλος που εκφράζει σεβασμό και απευθύνεται σε καλλιεργημένους ανθρώπους ή εκπροσώπους της διοικητικής – κοινωνικής ελίτ. Ο τίτλος ακολουθούσε το μικρό όνομα του προσώπου. Ιμάμης είναι ο μουσουλμάνος ιερωμένος που είναι επιφορτισμένος με τη σωστή λειτουργία ενός τζαμιού ή ηγείται της προσευχής. Συχνά αποδίδεται ως χαρακτηρισμός και στους διδασκάλους του θρησκευτικού νόμου, ενώ στην αίρεση των Σιιτών η έννοια του ιμάμη είναι ευρύτερη των θρησκευτικών του καθηκόντων. Οι Σιιίτες ταυτίζουν τον ιμάμη με τον τέλειο ηγέτη, τον επιλεγμένο από το Μωάμεθ που θα οδηγήσει το λαό στη σωτηρία.
1858
