Après la victoire
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος μαζί με το Βασιλιά Κωνσταντίνο στο ελληνικό στρατηγείο στο Χατζή Μπεϊλίκ, μετά την υπογραφή της ανακωχής με τους Βουλγάρους και πριν τη μετάβαση του δεύτερου στο Βουκουρέστι. Οι δύο άνδρες συζητούν τις εδαφικές αξιώσεις της χώρας, μετά την επιτυχία της και στο Β' Βαλκανικό Πόλεμο.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ|ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ|ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ (1912-1913)|ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ/ΔΙΠΛΩΜΑΤΕΣ
1913
18/6/1913
17/7/1913
Ελλάδα
ελληνικό στρατηγείο
Χατζή Μπεϊλίκ (Βυρώνεια)
26
4
s003
Magazine clipping
Στις 19 Ιουνίου 1913, ο συνασπισμός Ελλάδας, Σερβίας και Βουλγαρίας μετά τη νίκη επί της οθωμανικής αυτοκρατορίας διασπάται. Οι Βούλγαροι απογοητευμένοι από τα εδαφικά οφέλη στρέφονται εναντίον των πρώην συμμάχων τους, ηττώνται όμως, από τις ελληνικές και σερβικές δυνάμεις. Από την κατάσταση επωφελήθηκε και η Ρουμανία που κήρυξε τον πόλεμο κατά των Βουλγάρων. Οι επιτυχίες της Ελλάδας σε στρατιωτικό επίπεδο εξασφαλίζουν την ικανοποίηση των εδαφικών της διεκδικήσεων κατά τη διεξαγωγή των συνομιλιών πριν την υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου. Οι διαπραγματέυσεις ξεκίνησαν στις 17 Ιουλίου 1913, για να ολοκληρωθούν ένδεκα μέρες αργότερα. Με την υπογραφή της Συνθήκης (28/7/1913) έληξε ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος και τα εθνικά σύνορα στην περιοχή των Βαλκανίων διαφοροποιήθηκαν. Η Ελλάδα προσάρτησε την ανατολική Μακεδονία με τη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα μέχρι το Νέστο ποταμό, τη Νότια Ήπειρο και την Κρήτη. Τα νησιά του Αιγαίου της αποδόθηκαν ένα χρόνο αργότερα με το πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (13/2/1914) και μόνο τα Δωδεκάνησα παρέμειναν υπό ιταλική κατοχή. Στη Σερβία επιδικάστηκε η βόρεια Μακεδονία με το Μοναστήρι, τα Σκόπια και η Στρώμνιτσα, η Βουλγαρία απέκτησε έξοδο στο Αιγαίο μεταξύ Αλεξανδρούπολης και Πόρτο Λάγος, η οθωμανική αυτοκρατορία διατήρησε την περιοχή της ανατολικής Θράκης μέχρι και την Αδριανούπολη, ενώ η Αλβανία ανεξαρτητοποιήθηκε. Η παγίωση των εθνικών συνόρων και η ανάγκη ομογενοποίησης των εθνών – κρατών, όμως, είχε ως αποτέλεσμα εκτεταμένες μετακινήσεις πληθυσμών για εθνοτικούς ή θρησκευτικούς λόγους. Σε περισσότερους από 400.000 υπολογίζονται οι Τούρκοι που εγκατέλειψαν τις εστίες τους στα ευρωπαϊκά εδάφη μετακινούμενοι προς τα ανατολικά, ενώ ισχυρότατο προσφυγικό ρεύμα είχαν και τα υπόλοιπα βαλκανικά κράτη.
2175
