Προσωπογραφίαι Δ'. Έλληνες μετά τον Αγώνα

Εθνικόν Ημερολόγιον Μαρίνου Παπαδόπουλου Βρετού

Εξέχουσες προσωπικότητες από την πολιτική, στρατιωτική και πνευματική ζωή κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά το πέρας της Επανάστασης.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ|ΒΑΥΑΡΟΙ|ΕΛΛΗΝΕΣ|ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΙ|ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (1821)|ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ/ΔΙΠΛΩΜΑΤΕΣ|ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ|ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ/ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ

Ελλάδα

26

4

s004

Παπαδόπουλος-Βρετός

Imp. Lemercier & Cie, r de Seine 57 Paris

Magazine page

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Μαρίνος Παπαδόπουλος Βρετός γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Εκτός από τα λογοτεχνικά του έργα είναι γνωστός για την έκδοση της ετήσιας περιοδικής έκδοσης "Εθνικόν Ημερολόγιον". Στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου συνηθίζονταν τέτοιου είδους εκδόσεις ("Ημερολόγιον" του Σκώκου, "Αττικόν Ημερολόγιον" του Ασωπίου, "Ποικίλη Στοά" του Αρσένη κοκ), οι οποίες περιελάμβαναν μεγάλη ποικιλία θεμάτων. Λόγω, ακριβώς, του ποικίλου περιεχομένου τους θεωρούνται πολύτιμες πηγές για την οικονομική και κοινωνική ιστορία του Νεότερου Ελληνισμού. Ο Αναγνώστης Μοναρχίδης ήταν πολιτικός με καταγωγή από τα Ψαρά. Ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία από την περίοδο της Επανάστασης, ενώ μετεπαναστατικά διετέλεσε Πληρεξούσιος των Ψαρών στην Εθνοσυνέλευση που συγκλήθηκε μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1863 με σκοπό τη σύνταξη Συντάγματος, καθώς και Πρόεδρος της Γερουσίας. Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης από τα Λαγκάδια Γορτυνίας (1826 – 1905) ήταν νομικός και πολιτικός, γόνος αρχοντικής οικογένειας αγωνιστών του 1821. Σπούδασε νομικά και ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως ανώτερος δημόσιος υπάλληλος του Υπουργείου Εσωτερικών, τον κέρδισε, όμως, η πολιτική. Το 1862 εξελέγη για πρώτη φορά πληρεξούσιος της Α’ Εθνοσυνέλευσης, ενώ την επόμενη χρονά ορκίστηκε Υπουργός Εξωτερικών. Το 1867 ανέλαβε από πλευράς ελληνικού κράτους τις διαπραγματεύσεις στο Παρίσι για την επίλυση του Κρητικού Ζητήματος, ενώ εκπροσώπησε τη χώρα και στο συνέδριο του Βερολίνου (1878). Το 1883 αναδείχθηκε αρχηγός του Εθνικού Κόμματος και δύο χρόνια αργότερα χρίστηκε για πρώτη φορά Πρωθυπουργός, αξίωμα στο οποίο ανήλθε άλλες πέντε φορές. Ο συντηρητικός πολιτικός ήταν ο βασικός αντίπαλος του εκσυγχρονιστή Χαρίλαου Τρικούπη, καθώς οι δύο τους σημάδεψαν την πολιτική ζωή του ελληνικού κράτους κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα. Ο Δηλιγιάννης, μάλιστα, συνέδεσε το όνομά του με δύο σημαντικότατα γεγονότα της νεότερης ελληνικής ιστορίας: την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 1896 και τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο το 1897. Το 1905 (31/5) δολοφονήθηκε με μαχαίρι έξω από την Παλαιά Βουλή στην οδό Σταδίου, από το χαρτοπαίκτη και μπράβο χαρτοπαικτικής λέσχης Αντώνιο Κωσταγερακάρη. Ο θύτης εκδικήθηκε τον πολιτικό για την απόφασή του να κλείσουν οι λέσχες, ώστε να περιοριστεί ένα σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα της εποχής. Ο Αθανάσιος Ληδωρίκης ( 1788- 1868) ήταν ο γραμματέας και σφραγιδοφύλακας του Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Λόγω θέσης έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στην αυλή του Αλή, ενώ πήρε στη δούλεψή του τον μετέπειτα οπλαρχηγό Γιάννη Μακρυγιάννη όταν εκείνος ορφάνεψε από πατέρα. Ο Α. Μοναρχίδης ήταν ένας από τους πληρεξουσίους του νησιού των Ψαρών (μαζί με τον Κανάρη και άλλους δύο) που συνυπέγραψε ως μέλος της Α' Εθνοσυνέλευσης το Πρώτο Σύνταγμα ("Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος") στην Επίδαυρο την 1η Ιανουαρίου 1822. Ο Βαυαρός χημικός Xavier Landerer (Ξαβιέρος Λάνδερερ) (1809 – 1885) γεννήθηκε στο Μόναχο, όπου και σπούδασε Φιλοσοφία, Φυσικές Επιστήμες και Ιατρική. Στην Ελλάδα έφτασε το 1832 ως μέλος της συνοδείας του νεαρού Βασιλιά Όθωνα, του οποίου διετέλεσε προσωπικός φαρμακοποιός και έμπιστος σύμβουλος. Με την ίδρυση του Πανεπιστημίου Αθηνών (1837) του ανατέθηκε η έδρα της Πειραματικής Φυσικής και Γενικής Χημείας, καθώς και οι έδρες Βοτανικής, Φαρμακευτικής και Συνταγολογίας. Μετά τη μεταπολίτευση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 και την ψήφιση του πρώτου Συντάγματος της χώρας παύθηκε από το Πανεπιστήμιο βάσει του νόμου περί ετεροχθόνων και ξένων υπηκόοων, επέστρεψε, όμως, την επόμενη χρονιά. Για την αποτελεσματική διδασκαλία του μαθήματος της Χημείας οργάνωσε επιστημονικό εργαστήριο με στοιχειώδη εξοπλισμό στο υπόγειο του κεντρικου κτιρίου του Πανεπιστημίο, ενώ κέρδιζε το ενδιαφέρον τόσο των φοιτητών, όσο και των μη ακαδημαϊκών πολιτών με τη διδασκαλία και την πρωτοτυπία των πειραμάτων του. Εκδιώχθηκε οριστικά από το Πανεπιστήμιο το 1869, επτά χρόνια μετά την έξωση του Όθωνα, μαζί με άλλους Βαυαρούς που είχαν απομείνει στη χώρα.

2178