Εθνικόν Ημερολόγιον Μαρίνου Παπαδόπουλου Βρετού
Εξέχουσες προσωπικότητες από την πολιτική, οικονομική και πνευματική ζωή κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά το πέρας της Επανάστασης.
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ|ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΙ|ΕΛΛΗΝΕΣ|ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ
Ελλάδα
26
4
s006
Παπαδόπουλος-Βρετός
Imp. Lemercier & Cie, r de Seine 57 Paris
Magazine page
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Μαρίνος Παπαδόπουλος Βρετός γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Εκτός από τα λογοτεχνικά του έργα είναι γνωστός για την έκδοση της ετήσιας περιοδικής έκδοσης "Εθνικόν Ημερολόγιον". Στα τέλη του 19ού και τις αρχές του 20ού αώνα συνηθίζονταν τέτοιου είδους εκδόσεις ("Ημερολόγιον" του Σκώκου, "Αττικόν Ημερολόγιον" του Ασωπίου, "Ποικίλη Στοά" του Αρσένη κοκ), οι οποίες περιελάμβαναν μεγάλη ποικιλία θεμάτων. Λόγω, ακριβώς, του ποικίλου περιεχομένου τους θεωρούνται πολύτιμες πηγές για την οικονομική και κοινωνική ιστορία του Νεότερου Ελληνισμού. Ο Περικλής Αργυρόπουλος (1809-1860) ήταν νομικός και πολιτικός, γιος του μεγάλου διερμηνέα της Υψηλής Πύλης Ιάκωβου Αργυρόπουλου. Όταν ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο Αθηνών (1837) διορίστηκε έκτακτος καθηγητής του Διοικητικού Δικαίου, ανήλθε στην ιεραρχία (το 1850 πήρε την έδρα ως τακτικός καθηγητής), ενώ ανέλαβε και πρυτανικά καθήκοντα. Η πολιτική του καριέρα ξεκίνησε το 1844 όταν εξελέγη βουλευτής, για να διατελέσει στη συνέχεια και Υπουργός στην κυβέρνηση Μαυροκορδάτου (1854 – 1860). Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (1815 – 1891) ήταν ιστορικός, θεωρείται, μάλιστα, πατέρας της σύγχρονης ελληνικής ιστοριογραφίας. Η συμβολή του στη συγγραφή της ελληνικής ιστορίας εντοπίζεται στην προσπάθειά του να αποδείξει την αδιάσπαστη συνέχειά της, είναι, άλλωστε, ο εισηγητής της τριμερούς διαίρεσης της ελληνικής ιστορίας σε αρχαία, μεσαιωνική (βυζαντινή) και νεότερη. Ερέθισμα για τη θέση του αυτή ήταν η δημοσίευση από πλευράς του Βαυαρού Jacob Philip Fallmerayer του έργου "Geschichte der Halbinsel Morea", στο οποίο διατεινόταν πως οι Νεοέλληνες στερούνταν ελληνικότητας, ότι ήταν απόγονοι σλαβικών και αλβανικών φυλών που εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο κατά τη μεσαιωνική περίοδο και ότι ουδεμία σχέση είχαν με τους κλασικούς προγόνους τους. Απάντηση στον Fallmerayer έδωσε, αρχικά, ο Παπαρρηγόπουλος με το δοκίμιο "Περί της εποικίσεως σλαβικών τινών φυλών εις την Πελοπόννησον", η ουσιαστική του συμβολή, όμως, εδράζεται στη μακρόπνοη και πολύτομη έκδοση της "Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους", την οποία συνέγραψε κατά τη δεκαπενταετία 1860-1875 (και συνεχίζει να εκδίδεται με τη συνεργασία πολλών επιστημόνων ως σήμερα). Βασικός στόχος του έργου ήταν να αναιρέσει τις κυρίαρχες ως εκείνη την εποχή απόψεις ότι η βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν περίοδος παρακμής και εκφυλισμού (και επομένως όχι μέρος της ελληνικής ιστορίας) και να την εντάξει στην ιστορική συνέχεια, ώστε να λειτουργήσει ως συνδετικός κρίκος μεταξύ της αρχαιότητας και της νεότερης ιστορίας. Ο Παπαρρηγόπουλος εντάσσεται στη ρομαντική ιστοριογραφία του 19ου αιώνα υπό την έννοια ότι η δουλειά του περιέχει εθνικά και ιδεολογικά στοιχεία. Το έργο του, παρόλο που παρουσιάζει αδυναμίες σε ό, τι αφορά την επιστημονική μέθοδο, είναι σημαντικό για την ελληνική ιστοριογραφία. Το μήνυμα της ιστορικής συνέχειας είχε ανταπόκριση στην ελληνική κοινωνία της εποχής γιατί ανταποκρινόταν στις ανάγκες της και για αυτό υιοθετήθηκε από την πολιτεία ως ιδεολογικό στοιχείο του προγράμματος οικοδόμησης εθνικής ταυτότητας.
2194
