Αλέξανδρος Ρ. Ραγκαβής πρέσβυς της Ελλάδος εν τω Βερολίνω.
Προσωπογραφία του καθηγητή και διπλωμάτη Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή.
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ|ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ/ΔΙΠΛΩΜΑΤΕΣ|ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ|ΦΑΝΑΡΙΩΤΕΣ
26
4
s034
Magazine clipping
Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής (1809-1892), ανιψιός του Φαναρίωτη λογίου Ιακωβάκη Ρίζου Νερουλού, ήταν λόγιος, λογοτέχνης, καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διπλωμάτης. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και μεγάλωσε στο Βουκουρέστι στην αυλή του ηγεμόνα της Βλαχίας Αλέξανδρου Σούτσου – που ήταν συγγενής του – και την Οδησσό, σημαντικά κέντρα του παροικιακού ελληνισμού, όπου διδάχθηκε ξένες γλώσσες και γνώρισε την ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Σε ηλικία 16 ετών ενεγράφη στη Στρατιωτική Σχολή της Βαυαρίας και μετά την αποφοίτησή του το 1829 εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο ως Ανθυπολοχαγός του πυροβολικού. Σύντομα, όμως, παραιτήθηκε ακολουθώντας σταδιοδρομία στη δημόσια διοίκηση, ενώ ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία εντασσόμενος στο πνευματικό κίνημα αρχικά του ρομαντισμού κι έπειτα του κλασικισμού. Εξέδωσε ποιήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα και μυθιστορήματα προτιμώντας την καθαρεύουσα αντί της δημοτικής. Από το 1831 ως το 1841 διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας και για τα επόμενα τρία χρόνια του Υπουργείου Εσωτερικών. Μετά την ψήφιση του νόμου περί ετεροχθόνων το 1844 απολύθηκε από το δημόσιο, για να διοριστεί στη συνέχεια καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 1847 άρχισε να ασχολείται με φιλολογικά περιοδικά. Εξέδωσε, αρχικά, την "Ευτέρπη" με το φίλο και συμμαθητή του Γρηγόριο Καμπούρογλου κι έπειτα την "Πανδώρα", με τους Νικόλαο Δραγούμη και Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο. Τη δεκαετία του 1850 επέστρεψε στην πολιτική και τη διοίκηση. Την τριετία 1856 – 1859 διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών, το 1866 ανέλαβε πρυτανικά καθήκοντα διαδεχόμενος τον Ιωάννη Βενιζέλο, για να παραιτηθεί από τη θέση του στο Πανεπιστήμιο το 1867 και να αφοσιωθεί στο διπλωματικό του έργο. Υπηρέτησε ως πρεσβευτής της Ελλάδας στις ΗΠΑ (ο πρώτος Έλληνας πρεσβευτής εκεί), στην Κωνσταντινούπολη, στο Παρίσι και στο Βερολίνο μέχρι το 1887, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.
3448
