M. Paderewski (left) and M. Venizelos (centre) leaving the Senate House.
εφημερίδα "Daily Mail", 24/6/1920.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος (κέντρο) και ο Πολωνός μουσικός και πολιτικός Paderewski (αριστερά) λαμβάνουν τους τιμητικούς τίτλους τους από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
ΠΟΛΩΝΟΙ|ΒΡΕΤΑΝΟΙ|ΕΛΛΗΝΕΣ|ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ|ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ/ΔΙΠΛΩΜΑΤΕΣ|ΤΕΛΕΤΕΣ
06/23/1920
Μεγάλη Βρετανία
Oxford
26
4
s048
Newspaper clipping
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936) ήταν πολιτικός, νομικός, διπλωμάτης και Πρωθυπουργός της Ελλάδας (επτά θητείες). Γεννήθηκε στις Μουρνιές της Κρήτης και παρά την επιθυμία του πατέρα του να ακολουθήσει τον εμπορικό κλάδο, φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αναγορεύθηκε αριστούχος διδάκτωρ το 1886. Στη συνέχεια, επέστρεψε στα Χανιά, όπου άσκησε το δικηγορικό λειτούργημα μέχρι να τον απορροφήσει η πολιτική. Το 1887 εισήλθε στον πολιτικό στίβο στο πλευρό της φιλελεύθερης παράταξης και εξελέγη στην Κρητική Βουλή. Δέκα χρόνια αργότερα συμμετείχε στη νέα επαναστατική κίνηση, ενώ τέθηκε επικεφαλής της εξέγερσης του νησιού στην Επανάσταση του Θέρισου το 1905 διεκδικώντας την ένωση με την Ελλάδα. Μετά το κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου στο Γουδή το 1909, προσεκλήθη από τους πρωτεργάτες του κινήματος να αναλάβει την πρωθυπουργία της Ελλάδας, την οποία τελικά ανέλαβε μετά τις εκλογές για τη σύγκληση Αναθεωρητικής Βουλής το 1910.Το αναθεωρητικό έργο της Βουλής ολοκληρώθηκε ένα χρόνο αργότερα, με το νέο Σύνταγμα να θεωρείται απο τα πλέον φιλελεύθερα της εποχής του, ενώ στο μεταξύ ξέσπασε ο πρώτος Βαλκανικός Πόλεμος και όλες οι δυνάμεις του κράτους απορροφήθηκαν από την πολεμική και διπλωματική προσπάθεια. Στις 5 Μαρτίου 1913, ο Βασιλιάς Γεώργιος Α’ δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη από τον ψυχικά διαταραγμένο Αλέξανδρο Σχινά. Τον διαδέχτηκε ο Κωνσταντίνος εγκαινιάζοντας μία μακρά περίοδο αντιπαράθεσης μεταξύ των ανακτόρων και του Βενιζέλου που θα οδηγήσει στον Εθνικό Διχασμό. Αιτία της αντιπαράθεσης ήταν η επιθυμία του Βενιζέλου να συμμετάσχει η χώρα στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ και κατά του αυστρογερμανικού Άξονα, ενώ ο Βασιλιάς ακολουθούσε μία πολιτική φιλογερμανικής ουδετερότητας. Η διαφωνία μεταξύ Βασιλιά και Πρωθυπουργού οδήγησε στην παραίτηση της κυβέρνησης Βενιζέλου την 21η Φεβρουαρίου 1915. Το Κόμμα των Φιλελευθέρων, όμως, επικράτησε στις εκλογές του Μαΐου και ο αρχηγός του επανέλαβε τη δέσμευση της χώρας απέναντι στη σύμμαχο Σερβία, εάν δεχόταν επίθεση. Τα ανάκτορα ανένδοτα εμμένουν στις αντιπολεμικές θέσεις τους, εξωθώντας το Βενιζέλο σε νέα παραίτηση και αποχή του κόμματός του από τις εκλογές της 6ης Δεκεμβρίου 1915. Η κατάσταση εκτραχύνθηκε με ανάμειξη των δυνάμεων της Αντάντ στα ελληνικά δρώμενα και την προέλαση βουλγαρικών δυνάμεων στη Μακεδονία. Οι αντιβασιλικοί αντιδρούν με το κίνημα της Εθνικής Αμύνης στη Θεσσαλονίκη (16/8/1916) που συγκρότησε προσωρινή κυβέρνηση αντιπαρατιθέμενη στη φιλογερμανική πολιτική του Βασιλιά Κωνσταντίνου και με σκοπό την εισαγωγή στη χώρας στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Η Ελλάδα κόβεται στα δύο: από τη μια μεριά το κράτος της Θεσσαλονίκης που περιλάμβανε τη Μακεδονία, την Κρήτη και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και από την άλλη το κράτος των Αθηνών. Ο Βενιζέλος έπειτα από τους αρχικούς δισταγμούς του τάσσεται με το κίνημα της Εθνικής Αμύνης και η πρώτη φάση του λεγόμενου εθνικού διχασμού ολοκληρώνεται με την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου. Η λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το 1918 με τη νίκη των συμμάχων αποτέλεσε πλήρη δικαίωση της εξωτερικής πολιτικής του Βενιζέλου. Αποτέλεσμα των διπλωματικών του προσπαθειών στις συνδιασκέψεις ειρήνης του Παρισιού ήταν η υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών το 1920. Τα μίση του Εθνικού Διχασμού, όμως, δεν είχαν κοπάσει και ακολούθησε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Πρωθυπουργού στο σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών από δύο Έλληνες απότακτους βασιλόφρονες αξιωματικούς. Υπεύθυνος θεωρήθηκε ο πολιτικός αντίπαλος του Βενιζέλου Ίων Δραγούμης, ο οποίος εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, παρά το διπλωματικό θρίαμβο των Σεβρών, η παράταξη των Φιλελευθέρων υπέστη ήττα-σοκ λόγω ιδιομορφίας του εκλογικού συστήματος (πλειοψηφικό με ευρεία περιφέρεια) που στέρησε από το Βενιζέλο ακόμη και τη βουλευτική έδρα, ενώ στην ουσία το κόμμα του είχε πλειοψηφίσει. Η άνοδος της αντιβενιζελικής παράταξης στην εξουσία, σηματοδότησε την επαναφορά του Κωνσταντίνου στο θρόνο παρά την αντίδραση των συμμάχων που απέσυραν τη στήριξή τους στη μικρασιατική εκστρατεία. Η έλλειψη της συμμαχικής βοήθειας, η καταστροφική προέλαση και οι λανθαμένοι χειρισμοί της κυβέρνησης, είχαν ως αποτέλεσμα την τραγωδία της μικρασιατικής καταστροφής. Ο Βενιζέλος που ζούσε αυτοεξόριστος στο εξωτερικό επανήλθε στην πολιτική σκηνή της χώρας ως επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής που αντιπροσώπευσε τη χώρα στη διάσκεψη της Λωζάνης, με θέμα τη σύναψη οριστικής συνθήκης ειρήνης των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου με την Τουρκία. Η Συνθήκη της Λωζάνης (24/7/1923) σήμανε το άδοξο τέλος της Μεγάλης Ιδέας, αλλά χάρη στους διπλωματικούς χειρισμούς του Βενιζέλου προκάλεσε τις λιγότερες δυνατές απώλειες για τα κεκτημένα εδαφικά συμφέροντα της χώρας. Μετά την αποτυχία του να διαχειριστεί τα εσωκομματικά προβλήματα της παράταξής του ο Βενιζέλος έφυγε και πάλι για το εξωτερικό όπου παρέμεινε τρία χρόνια και ασχολήθηκε με τη μετάφραση του Θουκιδίδη, για να επανέλθει στη χώρα το 1927 αναλαμβάνοντας και πάλι την αρχηγία του κόμματος των Φιλελευθέρων και την πρωθυπουργία της χώρας. Την τετραετία 1928 – 1932 ανέπτυξε σημαντικό έργο στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική, ενώ το 1933 έγινε δεύτερη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του στη λεωφόρο Κηφισίας. Το πολιτικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί εναντίον του έπειτα από το αποτυχημένο πραξικόπημα του Πλαστήρα και άλλων βενιζελικών αξιωματικών την 1η Μαρτίου 1935, οδήγησε το Βενιζέλο στην απόφαση να καταφύγει και πάλι στο Παρίσι, όπου και πέθανε ένα χρόνο αργότερα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Η σορός του μεταφέρθηκε με το πολεμικό πλοίο "Παύλος Κουντουριώτης" και τιμητική συνοδεία του πολεμικού Ύδρα στα Χανιά της Κρήτης και ενταφιάστηκε στο Ακρωτήρι. O Ignacy Jan Paderewski (1860-1941) ήταν μουσικός, συνθέτης και πολιτικός. Υπέρμαχος της πολωνικής ανεξαρτησίας γνώρισε τεράστια επιτυχία ως δεξιοτέχνης πιανίστας στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Λόγω της καλλιτεχνικής του επιτυχίας συνδέθηκε φιλικά με ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες της εποχής του, ενώ προωθοούσε την ιδέα της ελεύθερης Πολωνίας όπου ταξίδευε για συναυλίες. Εκτός της μουσικής του ιδιοφυίας φημιζόταν για την ευφράδεια, τη γλωσσομάθεια, την καλλιέργεια, τον ανθρωπισμό και τον πατριωτισμό του. Κατά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου πρωτοδιατυπώθηκε η πρόταση να αναλάβει τις τύχες της χώρας του ως πρώτος της Πρωθυπουργός από τους Wilson, Clemenceau, Lloyd George and Orlando. Η ανεξαρτησία της Πολωνίας αποτέλεσε το 13ο από τα 14 άρθρα του Αμερικανού Προέδρου Woodrow Wilson και ο Paderewski εκπροσώπησε τη χώρα του στις συνδιασκέψεις των Παρισίων και υπέγραψε τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Επίσης, αποτέλεσε τον πρώτο αντιπρόσωπο της Πολωνίας στην Κοινωνία των Εθνών. Το 1922 εγκατέλειψε την πολιτική και αφοσιώθηκε εκ νέου στη σταδιοδρομία του ως μουσικού, αλλά επέστρεψε στην πολιτική – αντιστασιακή δράση όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Πολωνία το 1939 συμμετέχοντας στην εξόριστη πολωνική κυβέρνηση. Δύο χρόνια αργότερα, ωστόσο, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στην Αμερική αρρώστησε και πέθανε. Την κηδεία του στον καθεδρικό ναό του Αγίου Πατρικίου στη Νέα Υόρκη παρακολούθησαν 40.000 περίπου άνθρωποι, ενώ σύμφωνα με προεδρικό διάταγμα ετάφη στο κοιμητήριο του Αrlington στη Washington, μέχρι την απελευθέρωση της πατρίδας του. Η ανακομιδή των οστών του στον καθεδρικό του Αγίου Ιωάννη στην Πολωνία έγινε το 1992. Η βρετανική εφημερίδα "Daily Mirror" ιδρύθηκε το 1903 από τον Αlfred Harmsworth (μετέπειτα Λόρδος Northcliffe) με στόχο το γυναικείο αναγνωστικό κοινό. Η στρατηγική απέτυχε κι ένα χρόνο αργότερα, ο εκδότης τη μετέτρεψε σε εικονογραφημένο φύλλο που απευθυνόταν εξίσου και στα δύο φύλα. Η επιτυχία ήταν σχεδόν άμεση. Ο Harold Harmsworth (Λόρδος Rothermere) αγόρασε την εφημερίδα από τον αδελφό του 1913 και ως τη δεκαετία του 1930 ήταν η τρίτη πιο επιτυχημένη βρετανική εφημερίδα πίσω από τη "Daily Express" και τη "Daily Mail". Τόσο η τελευταία όσο και η "Mirror" (αμφότερες στην ιδιοκτησία του Rothernere) στήριζαν μέσα από τις σελίδες τους τον Oswald Mosley και το φασιστικό του κόμμα "British Union of Fascists", γεγονός που δυσαρέστησε το αναγνωστικό τους κοινό (μεσαία τάξη). Έως τα μέσα της δεκαετίας του 1930 ο Rothermere πούλησε τη "Mirror", η οποία μέσα σε λίγα χρόνια μεταμορφώθηκε από συντηρητικό φύλλο της μεσαίας τάξης σε αριστερή εργατική εφημερίδα αυξάνοντας εντυωπασιακά το τιράζ της (είναι η μόνη εφημερίδα στη Βρετανία που υποστηρίζει αδιαλείπτως από το 1945 το Εργατικό Κόμμα). Πρόκειται για το πρώτο βρετανικό φύλλο που υοιθέτησε το φορμάτ του tabloid, ενώ ως την εμφάνιση της ακόμη εμπορικότερης Sun, η Mirror ήταν η δημοφιλέστερη βρετανική εφημερίδα. Κυκλοφορεί ως τις μέρες μας.
3696
