King of Greece - Queen of Greece- Venizelos
Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος, η βασίλισσα Σοφία και ο πρωθυπουργός της χώρας Ελ. Βενιζέλος. Η διαφορετική τοποθέτησή τους σχετικά με την εξωτερική πολιτική της χώρας, προκάλεσε τον εθνικό διχασμό.
ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΟΙ/ΒΑΣΙΛΙΚΟΙ ΟΙΚΟΙ|ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ|ΠΡΩΣΟΙ/ΓΕΡΜΑΝΟΙ|ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ|ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ/ΔΙΠΛΩΜΑΤΕΣ
26
3
s050
Newspaper clipping
Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ (1868-1923) ήταν γιος του Γεωργίου Α΄ και της βασίλισσας Όλγας. Είχε τον τίτλο του Δούκα της Σπάρτης και σπούδασε τόσο στην στρατιωτικής σχολή Ευελπίδων όσο και στη στρατιωτική σχολή της Ακαδημίας Πολέμου της Πρωσίας. Το 1889 παντρεύτηκε τη Σοφία (1870-1932) κόρη του καίζερ της γερμανικής αυτοκρατορίας Φρεδερίκου του ΙΙΙ και αδελφή του διαδόχου του Γουλιέλμου του ΙΙ. Απέκτησε μαζί της 3 κόρες και 3 γιούς,οι οποίοι, και οι τρεις, βασίλεψαν στην Ελλάδα. Η βασιλεία του Κωνσταντίνου δεν ήταν συνεχής και χαρακτηρίζεται από στιγμές δόξας, όπως οι Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912-1913), όσο και στιγμές μεγάλων αποτυχιών, όπως η Μικρασιατική Καταστροφή (1922). Η διαδοχή του στο θρόνο σε μια κρίσιμη στιγμή για την ελληνική εξωτερική πολιτική (1913) και η σύγκρουσή του με τον Ελ. Βενιζέλο, αποτέλεσε την αρχή της φθοράς του γοήτρου του. Βρέθηκε δύο φορές σε εξορία. Η πρώτη στην Ελβετία διήρκησε τρία περίπου χρόνια (1917-1920), ενώ το 1923 κατά τη διάρκεια της δεύτερης εξορίας του πέθανε στη Σικελία. Η Σοφία (Δωροθέα, Αλίκη) πριγκήπισσα της Πρωσίας (1870-1932) και βασίλισσα της Ελλάδος, ήταν κόρη του διαδόχου και μετέπειτα Kαίζερ της γερμανικής αυτοκρατορίας Φρειδερίκου Γ΄ και της Βικτώριας, μεγαλύτερης κόρης της Βασίλισσας Βικτωρίας του Ηνωμένου Βασιλείου. Το 1889 παντρεύτηκε τον τότε πρίγκηπα και μετέπειτα διάδοχο του ελληνικού θρόνου Κωνσταντίνο Α΄(1868-1923) με τον οποίο απέκτησε 3 κόρες και 3 γιούς, τον Γεώργιο Β΄, τον Αλέξανδρο και τον Παύλο, οι οποίοι βασίλεψαν στην Ελλάδα. Η Σοφία ανέπτυξε σημαντική φιλαθρωπική δράση. Είναι γνωστότερη, ωστόσο, για την ανάμειξή της στην πολιτική, ιδίως κατά την περίοδο του Διχασμού. Συνόδεψε το σύζυγό της και στις δύο εξορίες του, τη μια στην Ελβετία (1917-1920) και τη δεύτερη το 1922 στην Ιταλία. Πέθανε στη Γερμανία το 1932. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936) ήταν πολιτικός, νομικός, διπλωμάτης και πρωθυπουργός της Ελλάδας (επτά θητείες). Γεννήθηκε στις Μουρνιές της Κρήτης και παρά την επιθυμία του πατέρα του να ακολουθήσει τον εμπορικό κλάδο, φοίτησε στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αναγορεύθηκε αριστούχος διδάκτωρ το 1886. Στη συνέχεια, επέστρεψε στα Χανιά, όπου άσκησε το δικηγορικό λειτούργημα μέχρι να τον απορροφήσει η πολιτική. Το 1887 εισήλθε στον πολιτικό στίβο στο πλευρό της φιλελεύθερης παράταξης και εξελέγη στην Κρητική βουλή. Δέκα χρόνια αργότερα συμμετείχε στη νέα επαναστατική κίνηση, ενώ τέθηκε επικεφαλής της εξέγερσης του νησιού στην Επανάσταση του Θέρισου το 1905 διεκδικώντας την ένωση με την Ελλάδα. Μετά το κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου στο Γουδί το 1909, προσεκλήθη από τους πρωτεργάτες του κινήματος να αναλάβει την πρωθυπουργία της Ελλάδας, την οποία τελικά ανέλαβε μετά τις εκλογές για τη σύγκληση Αναθεωρητικής Βουλής το 1910.Το αναθεωρητικό έργο της Βουλής ολοκληρώθηκε ένα χρόνο αργότερα, με το νέο Σύνταγμα να θεωρείται απο τα πλέον φιλελεύθερα της εποχής του, ενώ στο μεταξύ ξέσπασε ο πρώτος βαλκανικός πόλεμος και όλες οι δυνάμεις του κράτους απορροφήθηκαν από την πολεμική και διπλωματική προσπάθεια. Στις 5 Μαρτίου 1913, ο Βασιλιάς Γεώργιος Α’ δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη από τον ψυχικά διαταραγμένο Αλέξανδρο Σχινά. Τον διαδέχτηκε ο Κωνσταντίνος εγκαινιάζοντας μία μακρά περίοδο αντιπαράθεσης μεταξύ των ανακτόρων και του Βενιζέλου που θα οδηγήσει στον Εθνικό Διχασμό. Αιτία της αντιπαράθεσης ήταν η επιθυμία του Βενιζέλου να συμμετάσχει η χώρα στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ και κατά του αυστρογερμανικού Άξονα, ενώ ο βασιλιάς ακολουθούσε μία πολιτική φιλογερμανικής ουδετερότητας. Η διαφωνία μεταξύ βασιλιά και πρωθυπουργού οδήγησε στην παραίτηση της κυβέρνησης Βενιζέλου την 21η Φεβρουαρίου 1915. Το Κόμμα των Φιλελευθέρων, όμως, επικράτησε στις εκλογές του Μαΐου και ο αρχηγός του επανέλαβε τη δέσμευση της χώρας απέναντι στη σύμμαχο Σερβία, εάν δεχόταν επίθεση. Τα ανάκτορα ανένδοτα εμμένουν στις αντιπολεμικές θέσεις τους, εξωθώντας το Βενιζέλο σε νέα παραίτηση και αποχή του κόμματός του από τις εκλογές της 6ης Δεκεμβρίου 1915. Η κατάσταση εκτραχύνθηκε με ανάμειξη των δυνάμεων της Αντάντ στα ελληνικά δρώμενα και την προέλαση βουλγαρικών δυνάμεων στη Μακεδονία. Οι αντιβασιλικοί αντιδρούν με το κίνημα της Εθνικής Αμύνης στη Θεσσαλονίκη (16/8/1916) που συγκρότησε προσωρινή κυβέρνηση αντιπαρατιθέμενη στη φιλογερμανική πολιτική του βασιλιά Κωνσταντίνου και με σκοπό την εισαγωγή στη χώρας στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Η Ελλάδα κόβεται στα δύο: από τη μια μεριά το κράτος της Θεσσαλονίκης που περιλάμβανε τη Μακεδονία, την Κρήτη και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και από την άλλη το κράτος των Αθηνών. Ο Βενιζέλος έπειτα από τους αρχικούς δισταγμούς του τάσσεται με το κίνημα της Εθνικής Αμύνης και η πρώτη φάση του λεγόμενου εθνικού διχασμού ολοκληρώνεται με την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου. Η λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το 1918 με τη νίκη των συμμάχων αποτέλεσε πλήρη δικαίωση της εξωτερικής πολιτικής του Βενιζέλου. Αποτέλεσμα των διπλωματικών του προσπαθειών στις συνδιασκέψεις ειρήνης του Παρισιού ήταν η υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών το 1920. Τα μίση του Εθνικού Διχασμού, όμως, δεν είχαν κοπάσει και ακολούθησε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του πρωθυπουργού στο σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών από δύο Έλληνες απότακτους βασιλόφρονες αξιωματικούς. Υπεύθυνος θεωρήθηκε ο πολιτικός αντίπαλος του Βενιζέλου Ίων Δραγούμης, ο οποίος εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, παρά το διπλωματικό θρίαμβο των Σεβρών, η παράταξη των Φιλελευθέρων υπέστη ήττα-σοκ λόγω ιδιομορφίας του εκλογικού συστήματος (πλειοψηφικό με ευρεία περιφέρεια) που από το Βενιζέλο ακόμη και τη βουλευτική έδρα, ενώ στην ουσία το κόμμα του είχε πλειοψηφίσει. Η άνοδος της αντιβενιζελικής παράταξης στην εξουσία, σηματοδότησε την επαναφορά του Κωνσταντίνου στο θρόνο παρά την αντίδραση των συμμάχων που απέσυραν τη στήριξή τους στη μικρασιατική εκστρατεία. Η έλλειψη της συμμαχικής βοήθειας, η καταστροφική προέλαση και οι λανθαμένοι χειρισμοί της κυβέρνησης, είχαν ως αποτέλεσμα την τραγωδία της μικρασιατικής καταστροφής. Ο Βενιζέλος που ζούσε αυτοεξόριστος στο εξωτερικό επανήλθε στην πολιτική σκηνή της χώρας ως επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής που αντιπροσώπευσε τη χώρα στη διάσκεψη της Λωζάνης, με θέμα τη σύναψη οριστικής συνθήκης ειρήνης των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου με την Τουρκία. Η Συνθήκη της Λωζάνης (24/7/1923) σήμανε το άδοξο τέλος της Μεγάλης Ιδέας, αλλά χάρη στους διπλωματικούς χειρισμούς του Βενιζέλου προκάλεσε τις λιγότερες δυνατές απώλειες για τα κεκτημένα εδαφικά συμφέροντα της χώρας. Μετά την αποτυχία του να διαχειριστεί τα εσωκομματικά προβλήματα της παράταξής του ο Βενιζέλος έφυγε και πάλι για το εξωτερικό όπου παρέμεινε τρία χρόνια και ασχολήθηκε με τη μετάφραση του Θουκιδίδη, για να επανέλθει στη χώρα το 1927 αναλαμβάνοντας και πάλι την αρχηγία του κόμματος των Φιλελευθέρων και την πρωθυπουργία της χώρας. Την τετραετία 1928 – 1932 ανέπτυξε σημαντικό έργο στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική, ενώ το 1933 έγινε δεύτερη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του στη λεωφόρο Κηφισίας. Το πολιτικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί τον οδήγησε στην απόφαση να καταφύγει και πάλι στο Παρίσι το 1935, όπου και πέθανε ένα χρόνο αργότερα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Η σορός του μεταφέρθηκε με το πολεμικό πλοίο "Παύλος Κουντουριώτης" και τιμητική συνοδεία του πολεμικού Ύδρα στα Χανιά της Κρήτης και ενταφιάστηκε στο Ακρωτήρι.
3930
