Gentle femme Turque estant dans leur maison ou Sarail.
Les quatres premiers livres des navigations et peregrinations orientales, de N. de Nicolay Dauphinoys, Seigneur d'Arfeuille, Varlet de chambre, et Geographe ordinaire du Roy. Avec les figures au naturel tant, d’ hommes que de femmes selon la diuersité des nations, & de leur port, maintien & habitz. A Lyon, par Gvillavme Roville. Avec priuilege du Roy. 1567.
Πολυτελώς ενδεδυμένη γυναίκα ανώτερης κοινωνικής τάξης της οθωμανικής κοινωνίας ή ευνοούμενη του Σουλτάνου.
ΓΥΝΑΙΚΕΣ|ΤΟΥΡΚΟΙ|ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ|ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΕΝΔΥΜΑΣΙΕΣ
1567
Οθωμανική Αυτοκρατορία
58
2
s006
Nicolay
Guillaume Roville
Book page
Το 1567 έπειτα από ένα ταξίδι του ως μέλος διπλωματικής αποστολής στην οθωμανική αυτοκρατορία, ο Nicolas de Nicolay εξέδωσε το ταξιδιωτικό έργο "Les quatres premiers livres des navigations et peregrinations orientales, de N. de Nicolay Dauphinoys, Seigneur d'Arfeuille, Varlet de chambre, et Geographe ordinaire du Roy. Avec les figures au naturel tant, d’ hommes que de femmes selon la diuersité des nations, & de leur port, maintien & habitz". Περιείχε πληροφορίες για τα ήθη, τα έθιμα, τον τρόπο ζωής και τις ενδυμασίες των κατοίκων της οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι αναπαραστάσεις των οποίων ήταν οι πρώτες τόσο ακριβείς που καταγράφηκαν σε ευρωπαϊκό βιβλίο, και γνώρισε μεγάλη επιτυχία και πολλές μεταφράσεις. O Nicolas de Nicolay (1517-1583) γεννήθηκε στο χωριό Grave της περιοχής Dauphiné στα ΝΑ της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια της ζωής του ταξίδεψε πολύ στο γερμανόφωνο χώρο, τη Δανία, την Αγγλία, τις ιταλικές πόλεις το ισπανικό βασίλειο και την οθωμανική αυτοκρατορία. Με την επιστροφή του στη Γαλλία διορίστηκε από το Βασιλιά Ερρίκο Β’ Γεωγράφος της Αυλής, ενώ το 1551 του ζητήθηκε να συνοδεύσει τον Gabriel d' Aramon, απεσταλμένο του γαλλικού στέμματος στην αυλή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, και να φιλοτεχνήσει μία σειρά τοπογραφικών πινάκων. Το σουλτανικό χαρέμι (από την αραβική λέξη χαράμ που σημαίνει το άβατον, το απαγορευμένο και, κατ’επέκταση, την αμαρτία) ήταν ένας χώρος ερωτικής απόλαυσης, ξεκούρασης, ευδαιμονίας, αλλά και πολιτικών δολοπλοκιών. Η ίδια του η οργάνωση στηριζόταν σε ένα πολύπλοκο σύστημα, στο οποίο εμπλέκονταν σύζυγοι, παλλακίδες, οδαλίσκες και ευνούχοι. Επικεφαλής του σύνθετου αυτού μηχανισμού ήταν η Βαλιδέ Σουλτάνα, η μητέρα του εκάστοτε Σουλτάνου, η οποία τιμώνταν ιδιαίτερα, δεδομένου ότι ο γιος της θεωρούνταν τοποτηρητής του Αλλάχ επί γης. Αμέσως μετά στην ιδιότυπη ιεραρχία του "κόσμου των γυναικών" έρχονταν οι νόμιμες σύζυγοι του σουλτάνου – οι καντίν. Ακολουθούσαν οι παλλακίδες, όσες δηλαδή είχαν γεννήσει αγόρια, με πρώτη ανάμεσά τους την ίκμπαλ –την ευνοούμενη, η οποία άλλαζε αναλόγως των επιθυμιών του Σουλτάνου.Η Βαλιδέ Σουλτάνα και οι καντίν δικαιούνταν δικό τους οντά (διαμέρισμα) στο παλάτι και δικούς της δούλους, μαύρους ευνούχους και νεαρές οδαλίσκες που κατατάσσονταν τελευταίες στην ιδιότυπη ιεραρχία του χαρεμιού. Ήταν συνήθως πανέμορφες αιχμάλωτες οι οποίες είχαν αγοραστεί σε κάποιο σκλαβοπάζαρο ή είχαν προσφερθεί ως δώρο στο Σουλτάνο από ισχυρούς ηγεμόνες που επιζητούσαν την εύνοιά του. Με το που έρχονταν στο παλάτι, αναλάμβαναν υπηρεσία σε κάποιον οντά και, αν ξεχώριζαν για την ομορφιά και τις ικανότητές τους, οι κυρίες τους άρχιζαν να τις εκπαιδεύουν στη μουσική, το χορό, την ποίηση, το τραγούδι, τον έρωτα. Οι πιο προικισμένες επιλέγονταν ως τζεντικλί – δηλαδή υποψήφιες για το κρεβάτι του Σουλτάνου – και αν γεννούσαν αγόρι ανέρχονταν στην ιεραρχία, συγκαταλεγόταν στις παλλακίδες και δικαιούνταν, με τη σειρά τους, δικές τους σκλάβες. Η εκπαίδευση και η συντήρηση μιας οδαλίσκης στοίχιζε πανάκριβα, οι ισχυρές καντίν, όμως, το υπέμεναν (αντλώντας χρήματα από τις προσόδους που λάμβαναν από περιοχές που τους είχε χαρίσει ο Σουλτάνος), διότι στήριζαν την επιρροή τους στο παλάτι σε αυτές ακριβώς τις κοπέλες που εκπαίδευαν για την ευχαρίστησή του ηγεμόνα. Αποτέλεσμα της πρακτικής αυτής ήταν οι γυναίκες του Σουλτάνου να εξουσιάζουν για αρκετό χρονικό διάστημα (μέσα 16ου – τέλη 17ου αιώνα) και την ίδια την αυτοκρατορία, εκτός από το χαρέμι. Η αυτοκρατορία των γυναικών άρχισε να φθίνει μετά το 17° αιώνα, χωρίς όμως να τερματιστεί ποτέ ουσιαστικά, έστω και αν γινόταν με λιγότερο κραυγαλέο τρόπο.
4186
