Vue du monument de Marcellus Leo. Vue des ruines de Saint Jean Studius. Vue de la Porte Dorée.
Voyage pittoresque de la Grèce. Tome second. IIe. partie. A Paris. J. J. Blaise Libraire. M. DCCC. XXII.
Μνημεία της Κωνσταντινούπολης: του Μάρκελλου Λέοντα (10ος αι.), της μονής Στουδίου (5ος αι.) και της Χρυσής Πύλης, μία από τις πολλές κατά μήκος των τειχών της Κωνσταντινούπολης.
ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ|ΜΝΗΜΕΙΑ|ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
1822
Οθωμανική Αυτοκρατορία
Κωνσταντινούπολη
Χρυσή Πύλη, μνημείο του Μάρκελλου Λέοντα, μονή Στουδίου
52
2
s008
Choiseul-Gouffier
Ch. Bruneseau
J. J. Blaise Libraire
Book page
Ο κόμης Marie-Gabriel-Florent-Auguste de Choiseul-Gouffier (1752 – 1817) συνδύαζε την αγάπη για τον κλασικό πολιτισμό και τα γράμματα με τη σταδιοδρομία στον πολιτικό στίβο. Από νεαρή ηλικία, μαθητής ακόμη στο Κολλέγιο Harcourt, ανέπτυξε μεγάλο ενδιαφέρον για τις κλασικές αρχαιότητες, ενώ το 1776 σε ηλικία 24 ετών ταξίδεψε για πρώτη φορά στον ελλαδικό χώρο. Με συνεπιβάτες και συνοδοιπόρους άλλους περιηγητές, ζωγράφους και αρχιτέκτονες, ο Choiseul-Gouffier επισκέφθηκε την Πελοπόννησο, τα νησιά του Αιγαίου και τη Μικρά Ασία καταγράφοντας τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις του και συλλέγοντας πληροφορίες για την κατάσταση στη Μεσόγειο σε σχέση με τα συμφέροντα της ρωσικής αυτοκρατορίας. Με την επιστροφή του στη Γαλλία εξέδωσε τον πρώτο τόμο των περιηγητικών του αναμνήσεων "Voyage pittoresque de la Grèce", ο οποίος γνώρισε μεγάλη επιτυχία, γεγονός που βοήθησε τόσο την ακαδημαϊκή, όσο και την πολιτική του καρίερα. Το 1782 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Επιγραφών και Καλών Τεχνών (Académie des Iscriptions et Belles – Lettres), την επόμενη χρονιά μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, ενώ το 1784 ανέλαβε πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, θέση στην οποία παρέμεινε ως την πτώση της γαλλικής μοναρχίας επτά χρόνια αργότερα. Κατά τη διάρκεια της θητείας του επισκέφθηκε την πόλη των Αθηνών, αποσπώντας μάλιστα φιρμάνι απο το Σουλτάνο που του επέτρεπε να αφαιρέσει και να οικειοποιηθεί αρχιτεκτονικά μέλη και γλυπτά από την Ακρόπολη. Στα αποκτήματά του συμπεριλαμβάνονται μέρος της ζωφόρου του Παρθενώνα, μαρμάρινος ανδριάντας του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου και άγαλμα του Απόλλωνα. Το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης τον βρήκε στην Κωνσταντινούπολη, από όπου αρνούνταν να φύγει φοβούμενος την εκτέλεση. Εν τέλει, το 1792 κατέφυγε στη Ρωσία, όπου ανέλαβε τη διεύθυνση της Ακαδημίας Τεχνών και Βασιλικών Βιβλιοθηκών και ανέπτυξε στενή φιλία με την αυτοκράτειρα Μεγάλη Αικατερίνη, η οποία του παραχώρησε εκτάσεις γης στη Βαλτική (σημερινή Λιθουανία). Στη Γαλλία της Πρώτης Αυτοκρατορίας επέστρεψε το 1802, εκμεταλλευόμενος την αμνηστεία που παραχώρησε σε μέλη της αριστοκρατίας ο Ναπολέων και δημοσίευσε το 1809 το πρώτο τεύχος του δεύτερου τόμου του έργου του "Voyage pittoresque de la Grèce" (το δεύτερο μέρος του δεύτερου τόμου εκδόθηκε μετά το θάνατό του). Με την παλινόρθωση της δυναστείας των Βουρβώνων το 1822 ορκίστηκε Υπουργός και ανέκτησε τη θέση του στην Ακαδημία. Το μνημείο του Μαρκέλλου Λέοντα χρονολογείται την περίοδο βασιλείας του Κωνσταντίνου Ζ' Πορφυρογέννητου κατά το πρώτο μισό του 10ου αι. Πρόκειται για κτίσμα στα τείχη της πόλης που πήρε το όνομά του, πιθανώς, από τον πρώτο περιηγητή που το περιέγραψε. Πολυάριθμες πύλες εξασφάλιζαν την έξοδο και την είσοδο στην Κωνσταντινούπόλη διαμέσου των ισχυρών τειχών. Γνωστότετερες ήταν η Χρυσή Πύλη με τη μεγαλοπρεπή διακόσμηση, από όπου έμπαιναν θριαμβευτές οι αυτοκράτορες έπειτα από επιτυχημένες στρατιωτικές εκστρατείες, η πύλη του Αγίου Ρωμανού όπου σύμφωνα με την παράδοση έπεσε αγωνιζόμενος ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, και η Κερκόπορτα, από όπου θρυλείται ότι πέρασαν τα οθωμανικά στρατεύματα την ημέρα της Άλωσης. Η Μονή Ιωάννη Στουδίου (ή των ακοιμήτων μοναχών) χτίστηκε το 462 από τον ομώνυμο συγκλητικό στον έβδομο λόφο (τον Ξηρόλοφο) της Κωνσταντινούπολης. Είναι ρυθμού βασιλικής με τρία κλίτη και αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Στο μοναστήρι αυτό εγκαταστάθηκε αδελφότητα μοναχών, οι ακοίμητοι που προσεύχονταν αδιάλειπτα νυχθημερόν, οι οποίοι συνετέλεσαν στην ανάδειξή του ως σημαντικού πνευματικού και θρησκευτικού κέντρου. Η μονή ανέστειλε τη λειτουργία της μετά την Α’ Άλωση της Πόλης από τους σταυροφόρους για να επαναλειτουργήσει από το 1294 και ως τη Β’ Άλωση. Το 1481 μετετράπη σε τέμενος με το όνομα Μιραχόρ ή Ιμραχόρ τζαμί (Τζαμί του ιπποτρόφου), ενώ το 1782 κάηκε το το 1894 επλήγη από σεισμό. Νέα πυρκαγιά το 1920 άφησε στη θέση της μονής μόνο ερείπια.
5904
